Έως τώρα κόμματα και πρόσωπα της πολιτικής “παίζουν”με το πρόβλημα της χώρας.Το παρουσιάζουν,αλλά δεν το εκθέτουν πλήρως. Το εμφανίζουν και μαζί το κρύβουν. Ετσι πορεύθηκαν τα τελευταία χρόνια με μισόλογα και μισές κουβέντες,για να κερδίσουν χρόνο και με την ελπίδα ότι θα βελτιωθούν τα πράγματα.
Ο Παπανδρέου παλινωδούσε συνεχώς,πέρναγε από τη μία κατάσταση στην άλλη,δεν ισορροπούσε πουθενά και εκεί που νόμιζε κανείς ότι βρίσκει σχετική ισορροπία,κλώτσαγε την καρδάρα με το γάλα και άντε πάλι από την αρχή.
Ο Σαμαράς από την άλλη πλευρά οχυρώθηκε σε γραμμή άμυνας προκειμένου να αποσείσει τις ευθύνες της παράταξής του και διαμόρφωσε σταδιακά το επιχείρημα της επαναδιαπραγμάτευσης με ολίγη ανάπτυξη,ελπίζοντας ότι έτσι θα κερδίσει τον λαό και θα επανέλθει ισχυρότερος.
Στα δεξιά του ο Καρατζαφέρης πήγε να επωφεληθεί από το κενό,αλλά ερχόμενος αντιμέτωπος με το πρόβλημα δείχνει ότι θέλει να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.
Και η Αριστερά στην σταθερή στη λογική της άρνησης,αλλά χωρίς πρόταση ευθύνης και χωρίς πρωτοβουλίες που οι περιστάσεις επιβάλλουν. Ακόμη κι αυτό το έργο της αλληλεγγύης δεν μπόρεσε να υπηρετήσει,άφησε τη διαχείρισή του στους ιερωμένους της Εκκλησίας,οι οποίοι αποδεικνύονται κοινωνικά πιο ευφυείς,πιο ευαίσθητοι και πιο αποτελεσματικοί.
Όμως τώρα φαίνεται πως ο κόμπος έφθασε στο χτένι. Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει. Η μεγάλη ρύθμιση των ελληνικών χρεών θα γίνει μόνο αν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας συμφωνήσουν σε ένα αξιόπιστο τριετές πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και αλλαγών που θα ορίσουν το νέο μοντέλο δράσης και λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας. Και αυτό θα συμβεί εντός του Ιανουαρίου. Η ρύθμιση των χρεών και η νέα δανειακή σύμβαση θα εξαρτηθούν από τη συμφωνία εφαρμογής ενός ισχυρού και αξιόπιστου οικονομικού προγράμματος. Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου θα κληθούν να αποφασίσουν αν θέλουν κι αν μπορούν να σηκώσουν το βάρος διάσωσης της ελληνικής οικονομίας και παραμονής της στη ζώνη του ευρώ. Αλλιώς θα πρέπει είναι έτοιμες να αποδεχθούν άλλες λύσεις,πιο επώδυνες,πιο συγκρουσιακές και ικανές να οδηγήσουν τη χώρα στην απομόνωση και τον ελληνικό στην εξαθλίωση μιας σχεδόν αδύνατης αυτάρκειας.
Ενδιάμεσες λύσεις δεν υπάρχουν και εδώ δεν χωρούν πια κόλπα και παιχνιδάκια. Ο κάθε κατεργάρης θα μπει στον πάγκο του και θα αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Το δίλημμα αυτή τη φορά θα είναι καθαρό και ευθύ. Κι όποιος δεν το αντέξει θα πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες μιας επερχόμενης εθνικής καταστροφής.
Με άλλα λόγια,τελειώνει ο χρόνος για το παρόν πολιτικό σύστημα .Και ο νοών νοείτω…
Δημοσιεύθηκε στο tovima.gr,29.12.2011.
Ο Αντώνης Καρακούσης έχει σπουδάσει οικονομικά. Το 1983 αρχίζει να δημοσιογραφεί στην "Ελευθεροτυπία" και ειδικεύεται στο οικονομικό ρεπορτάζ. Το 1991 μεταπηδά στην "Καθημερινή",στην οποία παραμένει δεκατρία χρόνια διατρέχοντας όλα τα κλιμάκια της διευθυντικής ιεραρχίας. Από το Δεκέμβριο 2004 αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Τα Νέα" και «Το Βήμα». Toν Αύγουστο 2011 ανέλαβε τη Διεύθυνση του "Βήματος". Στο βιβλίο του με τίτλο “Μετέωρη Χώρα - Από την κοινωνία της ανάγκης στην κοινωνία της αφθονίας (1975 – 2005)" ο Αντώνης Καρακούσης καταγράφει τα γεγονότα που στιγμάτισαν την Ελλάδα το τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα.