Οταν το φθινόπωρο του 2009 αποκαλύφθηκε το μέγεθος της οικονομικής κρίσης που απειλούσε τη χώρα,το ελληνικό πολιτικό σύστημα εισήλθε σε μια μακρά και επίπονη διαδικασία συνειδητοποίησης.
Ως τότε η Κεντροδεξιά κάτι είχε καταλάβει αλλά ντρεπόταν να περιγράψει την κρίση ως είχε,η Κεντροαριστερά την υποτιμούσε και νόμιζε αφελώς ότι μπορεί να τη χειρισθεί με ημίμετρα και η Αριστερά,καταδιωκόμενη από τη συνωμοσία που τη χαρακτηρίζει,δεν την αναγνώριζε καν ή καλύτερα δεν την πίστευε,νόμιζε πως ήταν κόλπο του κεφαλαίου!
Τον Μάιο του 2010,παραμονές του πρώτου μνημονίου,όλοι τους ήταν αμήχανοι και απολύτως αιφνιδιασμένοι. Σχεδόν ανακουφίστηκαν από τα πρώτα δανεικά.
Το καλοκαίρι μετακόμισαν όλοι άνετοι στις παραλίες και μόλις το φθινόπωρο,όταν είδαν ότι το πρόγραμμα δεν έτρεχε και η διάσωση δεν έβγαινε,άρχισαν να οικοδομούν θέσεις,αρνήσεις και αμυντικές πολιτικές.
Εν τω μεταξύ όσο ο καιρός περνούσε και τα δαιμόνια απελευθερώνονταν,τόσο βασανίζονταν τα πρόσωπα και τα κόμματα.
Η κοινωνία έβραζε και οι κάθε λογής αμφισβητίες έβρισκαν πεδίο δράσης και προπαγάνδας.
Ολα τα φρούτα του φασισμού,της ακροδεξιάς,της ακροαριστεράς,του αντιεξουσιασμού και της τρομοκρατίας των δρόμων και των όπλων βρήκαν πεδίο δόξης λαμπρό,όπως συμβαίνει πάντοτε σε περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων.
Κάπως έτσι κύλησε και το 2011.
Μέχρι που φθάσαμε στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη,όπου το πρόβλημα κορυφώθηκε και η χώρα αποδεδειγμένα αντιμετώπισε την απειλή εξόδου από την ευρωζώνη.
Μόλις μετά τις Κάννες άρχισε να συνειδητοποιείται η απειλή.
Σε εκείνη τη δραματική σύνοδο κορυφής κατάλαβε ο κ. Παπανδρέου ότι δεν μπορεί μόνος του.
Τότε ο κ. Σαμαράς άρχισε να βάζει νερό στο κρασί του και η Αριστερά να διαισθάνεται κάποια ευθύνη για τα επερχόμενα δεινά. Υπό το βάρος αυτής της ευθύνης επιχείρησε να ελέγξει τα ασύνταχτα πλήθη που απαιτούσαν να καεί η Βουλή.
Στο τετράμηνο που ακολούθησε η συνειδητοποίηση ήταν πλήρης. Ακόμη και οι πιο ακραίοι της επίσημης πολιτικής κατάλαβαν πια ότι το παιγνίδι απειλούσε τους πάντες και τα πάντα.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό το διάστημα πληρώθηκε το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόστους που πήγαζε από την κρίση.
Και δεν ήταν μικρό. Ενας πρώην πρωθυπουργός “εξαερώθηκε”. Ο κ. Παπανδρέου δεν υπάρχει πλέον στην πολιτική σκηνή του τόπου,παρέδωσε τον Νοέμβριο την πρωθυπουργία στον κ. Λουκά Παπαδήμο και τώρα παραδίδει την ηγεσία του ΠαΣοΚ στον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο,ο οποίος σήκωσε το βάρος και το κόστος εκπροσώπησης του παραπαίοντος κόμματός του.
Ο κ. Σαμαράς έκανε στροφή 180 μοιρών και απώλεσε το ένα τέταρτο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του,ο κ. Καρατζαφέρης έχασε τα δυναμικότερα των στελεχών του κόμματός του και κινδυνεύει να μείνει εκτός Βουλής και συνολικά το πολιτικό σύστημα εισήλθε σε φάση βίαιου μετασχηματισμού.
Αυτό ήταν ως τώρα το τίμημα του PSI,της πρώτης ουσιαστικής βάσης αντιμετώπισης του οικονομικού προβλήματος της χώρας.
Η συνέχεια επίσης δεν θα είναι ευθύγραμμη. Από εδώ και πέρα όσοι σήκωσαν το βάρος και ανέλαβαν πολιτικό κόστος θα έχουν μόνο κέρδη. Οι υπόλοιποι που έπαιξαν με τη χρεοκοπία και επιδίωξαν το χειροκρότημα του αλλαλάζοντος πλήθους θα ξαναβρούν τη θέση τους στο πάνθεον του περιθωρίου,στο οποίο ανήκουν.
Ο Αντώνης Καρακούσης έχει σπουδάσει οικονομικά. Το 1983 αρχίζει να δημοσιογραφεί στην "Ελευθεροτυπία" και ειδικεύεται στο οικονομικό ρεπορτάζ. Το 1991 μεταπηδά στην "Καθημερινή",στην οποία παραμένει δεκατρία χρόνια διατρέχοντας όλα τα κλιμάκια της διευθυντικής ιεραρχίας. Από το Δεκέμβριο 2004 αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Τα Νέα" και «Το Βήμα». Toν Αύγουστο 2011 ανέλαβε τη Διεύθυνση του "Βήματος". Στο βιβλίο του με τίτλο “Μετέωρη Χώρα - Από την κοινωνία της ανάγκης στην κοινωνία της αφθονίας (1975 – 2005)" ο Αντώνης Καρακούσης καταγράφει τα γεγονότα που στιγμάτισαν την Ελλάδα το τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα.