Στον ελληνικό δημόσιο τομέα απασχολούνται αμέσως και εμμέσως περί τα 1.110.000 άτομα. Ο αριθμός αυτός υποδηλώνει ότι,με μέσον όρο 3,5 άτομα ανά ελληνικό νοικοκυριό,3.885.000 Έλληνες εξαρτώνται από το κράτος,τόσον επαγγελματικά όσο,κατ’ επέκταση,και οικονομικά. Πρόκειται για το 35% του ελληνικού πληθυσμού,ποσοστό που είναι και το υψηλότερο στην Ευρώπη –το οποίο και υπερτριπλασιάστηκε από το 1981 έως σήμερα.
Τούτο σημαίνει ότι,πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ και δευτερευόντως η ΝΔ,μέσα σε τριάντα χρόνια δημιούργησαν έναν κρατικοδίαιτο πληθυσμό τον οποίο τροφοδοτούσαν με δανεικά και που σήμερα αποτελεί για την χώρα και το μέλλον των παιδιών της ένα πολυπλόκαμο και κυριολεκτικά αδίστακτο τέρας. Πρόκειται για μία ακίνητη και σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένη γραφειοκρατία ολοκληρωτικού τύπου,η οποία όχι μόνον είναι αδιάβροχη σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις,αλλά και εξαιρετικά επιθετική κάθε φορά που κρίνει ότι διακυβεύονται τα προνόμιά της. Αυτή η γραφειοκρατία,με ηγέτες δήθεν συνδικαλιστές,όχι μόνον παρεμπόδισε και ακύρωσε τις περισσότερες προσπάθειες παραγωγικής βελτιώσεως και εξελίξεως της οικονομίας,αλά επεδόθη και σε μία πρωτοφανή κατασπατάληση δημοσίου πλούτου,εμποδίζοντας κάθε πρωτοβουλία εξορθολογισμού του Δημοσίου.
Από ποσοτικής πλευράς,την περίοδο 1984-2009 έχουμε καταγράψει ακυρώσεις 1.260 επενδυτικών σχεδίων,συνολικής αξίας 21 δισεκατ. δολλαρίων περίπου,μέσω των οποίων θα είχαν δημιουργηθεί και 100.000 θέσεις εργασίας. Σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ),αυτή η πληθωρική γραφειοκρατία απορροφούσε 7% παραπάνω από το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) της χώρας μας σε σύγκριση με άλλες χώρες μέλη του Οργανισμού –ποσοστό που σωρευτικά αντιστοιχεί σε 220 δισεκατ. ευρώ για την περίοδο 1982-2009. Αν στο ποσό αυτό προστεθούν εκβιαστικές απεργίες,κλοπές,σπατάλες,καταχρήσεις και άλλα τινα,τότε μπορούμε άνετα να μιλήσουμε για μία “μεγάλη ληστεία”,ύψους 500 δισεκατ. ευρώ,ήτοι δύο φορές το σημερινό ΑΕΠ της χώρας.
Με το ξέσπασμα της κρίσης,η ελληνική γραφειοκρατία είδε να περιορίζονται αμοιβές και συντάξεις των μελών της,πλην όμως ουδείς δημόσιος υπάλληλος απελύθη. Αντιθέτως,σημαντικό μέρος από τις δανειακές ενέσεις που δέχεται η χώρα απορροφάται από την γραφειοκρατία,η οποία δεν διστάζει να απεργεί για ψύλλου πήδημα εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Στην αντίπερα όχθη,ο ιδιωτικός τομέας της εργασίας και των επιχειρήσεων πληρώνει βαρύτατο τίμημα στον βωμό της κρίσης. Τα δύο τελευταία χρόνια,βοηθούντων και των “ομάδων εφόδου”της κομμουνιστικής αριστεράς,πάνω από 700.000 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είναι άνευ εργασίας και περί τις 200.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν κλείσει. Από την άλλη,υγιείς ιδιωτικές επιχειρήσεις κλονίζονται και η πρώτη βιομηχανία της χώρας,ο τουρισμός,παραπαίει. Εν ολίγοις,η ιδιωτική οικονομία απειλείται και αυτή με κατάρρευση και το μέλλον της κυριολεκτικά κρέμεται από μία κλωστή.
Όλα αυτά αποτελούν βούτυρο στην φρυγανιά αδίστακτων πολιτικών δυνάμεων,οι οποίες,μέσα από την αντιμνημονιακή ρητορική τους,επιχειρούν μία μεγάλη απάτη. Ερήμην της πραγματικότητος,προσπαθούν να προσεταιρισθούν τους εγκάθετους του πελατειακού πολιτικού συστήματος,ήτοι τους βολεμένους του δημοσίου τομέα –που στην ουσία είναι και η πηγή της κρίσης δημοσίου χρέους που πλήττει την Ελλάδα. Χωρίς ίχνος αιδούς,τούς υπόσχονται “μαγικές λύσεις”,που είναι το ισοδύναμο τού “λεφτά υπάρχουν”του κ. Γιώργου Α. Παπανδρέου. Προτείνουν αναδιαπραγματεύσεις του μνημονίου και άλλα παρόμοια,χωρίς να εξηγούν πού θα βρεθούν τα χρήματα για να χρηματοδοτηθούν τα ελλείμματα του Δημοσίου –τα οποία,βέβαια,θα πάρουν την ανηφόρα αν αντιστραφούν οι πολιτικές του μνημονίου. Αποκρύπτουν,επίσης,το γεγονός ότι ήδη,λόγω της ακυβερνησίας,τα ελλείμματα αυτά μεγαλώνουν,με δεδομένες τις καθυστερήσεις στην είσπραξη φορολογικών εσόδων και το πάγωμα των αποκρατικοποιήσεων.
Οι νέοι αυτοί πολιτικοί αγύρτες κάνουν πως δεν βλέπουν την φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες και προσποιούνται πως δεν γνωρίζουν ότι καμμία ανάπτυξη δεν θα μπορέσει να υπάρξει στην Ελλάδα με χρεοκοπημένο τον τραπεζικό τομέα –ο οποίος μόνον αν αρχίσουν να επανακάμπτουν οι καταθέσεις θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια του και να παίξει αναπτυξιακό ρόλο. Ας σημειωθεί δε ότι τα 18 δισεκατ. ευρώ κεφάλαια που δίδονται στις τράπεζες προέρχονται από την περίφημη δανειακή σύμβαση που ορισμένοι θέλουν να επαναδιαπραγματευθούν,ενώ ταυτοχρόνως μάς λένε ότι λεφτά υπάρχουν για ανάπτυξη της οικονομίας ακόμη και αν καταγγείλουμε το μνημόνιο. Πρόκειται για ψεύδος ολκής,το οποίο στις σημερινές συνθήκες προσλαμβάνει εγκληματικό χαρακτήρα. Η χώρα αντιμετωπίζει κολοσσιαίο πρόβλημα ρευστότητας και αν οι καταθέσεις στις τράπεζες πέσουν κάτω από τα 150 δισεκατ. ευρώ,την στιγμή που οι οφειλές προς αυτές ξεπερνούν τα 250 δισεκατ. ευρώ,η κατάσταση θα γίνει μη αναστρέψιμη.
Ποιος θα καταβάλει,τότε,το κόστος της μεγάλης πολιτικής απάτης;
Ο Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος είναι δημοσιογράφος. Επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και πρώην πρόεδρος της ΈΣΠΗΤ.
