Οσοι περιστασιακά παρακολουθούν την πολιτική και κοινωνική διεργασία στη χώρα μας δεν έχουν την εξήγηση των πραγμάτων και συνήθως διαπορούν με τα βίαια γεγονότα και τις πολεμικές συγκρούσεις που αυτές τις ημέρες εξελίσσονται στην πλατεία Συντάγματος και στους γύρω δρόμους.
Οι πιο συντηρητικοί και μαζί τους τα πάντα έκπληκτα δελτία των ”8”τα βάζουν με την Αστυνομία,που υποτίθεται δεν κάνει καλά τη δουλειά της,όταν στο κέντρο της πρωτεύουσας έχουν πέσει τόνοι χημικών και εκατοντάδες άτομα –μαζί και αστυνομικοί- έχουν μεταφερθεί για πρώτες βοήθειες στα νοσοκομεία.
Οι της Αριστεράς πάλι –όλων των αποχρώσεων –αποδίδουν,κατά τη συνήθη συνωμοσιολογική προσέγγισή τους,την ασκούμενη από διαδηλωτές βία,στις δυνάμεις ασφαλείας,οι οποίες σύμφωνα με την θεωρία τους “εισχωρούν και καθοδηγούν τις ομάδες των ”κουκουλουφόρων”με σκοπό να διαλύσουν το μαζικό κίνημα”.
Ωστόσο,παραγνωρίζουν όλοι ότι από την εποχή του 2002 και εντεύθεν,υπό την επίδραση διαφόρων διεθνών γεγονότων,όπως π. χ. τις συγκρουσιακές διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης ανά την υφήλιο,διαμορφώθηκε και εδώ περιβάλλον τέτοιων συγκρούσεων με την Αστυνομία.
Οι διαθέτοντες μνήμη δεν μπορούν παρά να θυμούνται τον χαρακτήρα των αντιαμερικανικών διαδηλώσεων κατά του δεύτερου πολέμου στο Ιράκ και αργότερα την αναπτυχθείσα από αυτόνομες φοιτητικές ομάδες “κινηματική”λογική,η οποία έφερε τις συγκρούσεις με την Αστυνομία στους δρόμους. Αργότερα με αφορμή τη συνταγματική μεταρρύθμιση και την αλλαγή του άρθρου 16 για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια εκείνη η “κινηματική”λογική της σύγκρουσης επικράτησε στους δρόμους και γενικεύθηκε στα πανεπιστήμια.
Σταδιακά επέδρασε στο “κίνημα”και το λεγόμενο “πέσιμο”επικράτησε πρώτα στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από τα κόμματα της ριζοσπαστικής και δογματικής Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε το πέσιμο και το ΚΚΕ υιοθέτησε την λογική της “ανυπακοής”και αργότερα μέσω του ΠΑΜΕ τις δυναμικές συγκρουσιακές κινητοποιήσεις στα λιμάνια και αλλού.
Ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ώριμο φρούτο της καλλιεργηθείσας επί χρόνια μεγάλης αντίθεσης. Με τη διαφορά ότι εν τω μεταξύ το αναρχικό κίνημα είχε ανδρωθεί και μπορούσε να ξεπεράσει όλα τα άλλα σε δυναμικές πράξεις και κινητοποιήσεις βίας.
Είναι κοινό μυστικό άλλωστε ότι από εκείνες τις οργισμένες συγκρούσεις του Δεκέμβρη ξεπήδησαν οι νέες δυνάμεις της τρομοκρατίας,η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς και άλλες οργανώσεις.
Έκτοτε πολλές ήταν οι εκδηλώσεις οργανωμένης και μαζικής βίας.
Κακά τα ψέματα,η βία ενυπάρχει στο “κίνημα”,είναι εντός του “κινήματος”,δεν είναι εκτός,ούτε μπορεί να αποκοπεί όπως πολλοί νομίζουν. Και σίγουρα δεν είναι προϊόν της δράσης των αρχών ασφαλείας,όπως ορισμένοι ανοήτως πιστεύουν.
Αυτά περί προβοκατόρων έχουν ειπωθεί και σε άλλες περιπτώσεις και ιστορικά κατερρίφθησαν.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Οσο κι αν οι “ειρηνικοί”της πλατείας θέλουν να απαλλαγούν απ’αυτήν,γνωρίζουν ότι είναι εκεί δίπλα τους στις συνελεύσεις,στις συζητήσεις και στις αναζητήσεις τους. Και εκεί θα μείνει,θα τους συνοδεύει στις εκδηλώσεις τους και θα επενεργεί,άλλοτε συσπειρωτικά κι άλλοτε αποσυσπειρωτικά,όπως συνέβη τις τελευταίες μέρες.
Αυτή είναι η απλή αλήθεια. Τα άλλα,τα συνωμοσιολογικά,είναι για μικρά παιδιά και για τους οπαδούς,που δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους.
Δημοσιεύθηκε στο tovima.gr,1.7.2011
Ο Αντώνης Καρακούσης έχει σπουδάσει οικονομικά. Το 1983 αρχίζει να δημοσιογραφεί στην "Ελευθεροτυπία" και ειδικεύεται στο οικονομικό ρεπορτάζ. Το 1991 μεταπηδά στην "Καθημερινή",στην οποία παραμένει δεκατρία χρόνια διατρέχοντας όλα τα κλιμάκια της διευθυντικής ιεραρχίας. Από το Δεκέμβριο 2004 αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Τα Νέα" και «Το Βήμα». Toν Αύγουστο 2011 ανέλαβε τη Διεύθυνση του "Βήματος". Στο βιβλίο του με τίτλο “Μετέωρη Χώρα - Από την κοινωνία της ανάγκης στην κοινωνία της αφθονίας (1975 – 2005)" ο Αντώνης Καρακούσης καταγράφει τα γεγονότα που στιγμάτισαν την Ελλάδα το τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα.
