![Αυτό το [πολιτικό] Κέντρο,ποιος θα το πάρει;](http://postnews.naturalicious.gr/photos/2012/03/ballot-box-450x252.jpg "Αυτό το [πολιτικό] Κέντρο,ποιος θα το πάρει;")
Για τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας,τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ,το παιχνίδι των εκλογών θα παιχθεί στον χώρο που πολιτικά αποκαλείται “κεντρώος”ή,κοινωνικά,“αστικός”. Οι δύο έννοιες δεν είναι φυσικά ταυτόσημες,αλλά έχουν μεγάλη επικάλυψη,που περιέχει τη μερίδα των ψηφοφόρων που,σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις,δυσκολεύονται σήμερα να βρουν εκπροσώπηση.
Ο πολίτης που διαφωνεί ριζικά με την τωρινή θέση των δύο κομμάτων,διαλέγει κάποιο με διαφορετική,κι ετούτες οι επιλογές,στο σύνολό τους,είναι που καταγράφονται ως άνοδος των άκρων,Αριστεράς και Δεξιάς. Ομως η πλειοψηφία της παραδοσιακής πελατείας των δύο κομμάτων ανήκει στο τεράστιο ποσοστό των ερωτωμένων –σίγουρα πάνω από 30%,και ίσως περισσότερο από 50%– που σήμερα είτε δεν απαντά,είτε δηλώνει ότι δεν ξέρει ή δεν θα ψηφίσει κανένα κόμμα. Για να ξανακερδίσουν αυτούς τους ψηφοφόρους,η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αλλάξουν στρατηγική και,το κυριότερο,μυαλά:να κάνουν δηλαδή λιγότερα,και όχι περισσότερα από όσα τους έφτασαν στην τωρινή τους κατάντια. Ή,αλλιώς,θα πρέπει να θυμηθούν περισσότερο το πρώτο,αντί το δεύτερο συνθετικό των αυτοπροσδιορισμών τους,ως “κεντροδεξιάς”και “κεντροαριστεράς”:το Κέντρο. Γιατί αυτό ακριβώς τα διαφοροποιεί από τη λαϊκίστικη Δεξιά και τη μηδενιστική Αριστερά,αυτό τα έκανε έως πρόσφατα εκπροσώπους του 80% των Ελλήνων.
Κάποια από όσα πρέπει να κάνουν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είναι κοινά. Το πρώτο είναι να ευθυγραμμίσουν τη ρητορική τους με την πραγματικότητα,σημερινή,αλλά και μετεκλογική. Ο κεντρώος πολίτης είναι ρεαλιστής,όχι ουτοπιστής,και ακόμη περισσότερο σε περίοδο κρίσης:όποιον σήμερα δεν λέει την αλήθεια τον χαρακτηρίζει,απλώς,ψεύτη. Το δεύτερο είναι να δείξουν ότι κατανοούν την αιτία της απόρριψής τους και μεταμελούνται. Ο μόνος τρόπος να το κάνουν αυτό προεκλογικά,με έργα –με λόγια μόνο δεν πείθουν– είναι οι επιλογές συμμαχιών και προσώπων. Πρέπει όσο γίνεται να ξεκόψουν από φορείς ή στελέχη ταυτισμένα με τραγικές αποτυχίες και να επιλέξουν άλλα,καινούργια. Ως ανανέωση,βέβαια,δεν νοείται η προαγωγή σε υποψηφίους της επόμενης κλάσης της κομματικής νεολαίας,όπως έως τώρα,αλλά η συμπόρευση με υγιείς συλλογικότητες,ή πρόσωπα που το ήθος και η ιστορία τους υπηρετεί ένα νέο υπόδειγμα,σε επαγγελματικούς (όχι συντεχνιακούς) χώρους και τοπικές κοινωνίες.
Από εκεί και πέρα,υπάρχουν οι αλλαγές που βασίζονται στις ιδιαίτερες παθολογίες του κάθε κόμματος.
Η Ν.Δ. πρέπει πάνω από όλα να δείξει ότι μπορεί και θέλει να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η παραμονή μας στην Ευρώπη. Ας μην ξεχνάμε ότι οι μόνοι βουλευτές της που ψήφισαν και τις δύο δανειακές συμβάσεις είναι οι κ. Μάκης Βορίδης και Αδωνις Γεωργιάδης. Οι υπόλοιποι δεν γίνεται φυσικά να σβήσουν το παρελθόν τους,αλλά θα πρέπει να εξηγήσουν σε τι πραγματικά πιστεύουν,στο “Ζάππειο 2″ή στο “Μνημόνιο 2″. Οι αριθμοί το λένε καθαρά:η μαζική αποχώρηση των κεντρώων,που έριξε τη Ν.Δ. από το 40–τόσο τοις εκατό,στο 20–τόσο,οφείλεται στη διετή λαϊκίστικη αντιπολίτευση στον δύσκολο δρόμο των μεταρρυθμίσεων. Για να πείσουν ότι μπήκαν σ’ αυτόν,δεν αρκεί ένα απλό “είπα–ξείπα”. Η Ν.Δ. οφείλει να εξηγήσει πώς θα υλοποιήσει όσα πρόσφατα ψήφισε,που πάει να πει,πολύ συγκεκριμένα,με ποιους είναι διατεθειμένη να συγκρουστεί για να τα πετύχει. Αν δεν πείσει τους κεντρώους ότι πιστεύει πραγματικά αυτά που λέει φέτος (όχι πέρυσι),τους έχασε οριστικά.
Στο ΠΑΣΟΚ,ας κοιτάξουν τις δημοσκοπήσεις της τελευταίας διετίας. Θα δουν ότι η μεγάλη πτώση τους δεν ήταν όταν επέλεξαν,την άνοιξη του 2010,τον δρόμο της Ευρώπης,αλλά όταν φάνηκε πια ότι δεν τον υπηρετούν. Το κόμμα δεν συνετρίβη επειδή πήρε μέτρα,αλλά επειδή πήρε τα λάθος μέτρα,δηλαδή επειδή,δεσμευμένο από αγκυλώσεις του παρελθόντος,δεν έκανε αυτά που έπρεπε αλλά,τάχα ως ισοδύναμα,τα αντίθετα:αντί να ελέγξει τη φοροδιαφυγή,φορολόγησε ολοένα και περισσότερο όσους πλήρωναν φόρους· αντί να εξορθολογίσει το Δημόσιο,επέβαλε οριζόντια μέτρα λιτότητας,τιμωρώντας τους αξιότερους και πλήττοντας τους αδύναμους· αντί να συγκρουσθεί με τη δικτατορία των συντεχνιών,το κύριο στήριγμα της φαύλης κομματοκρατίας,τις ανέχτηκε και τις κανάκεψε,ζημιώνοντας το δημόσιο συμφέρον· αντί να πολεμήσει τη γραφειοκρατία,συνέτριψε την ιδιωτική πρωτοβουλία· αντί να πατάξει τη διαφθορά,ψήφισε νόμους που δεν τηρούνται. Το 10–τόσο τοις εκατό,που δίνουν τώρα στο ΠΑΣΟΚ οι δημοσκοπήσεις,είναι μισθός αυτής της ασυνέπειας. Πότε,επιτέλους,θα το δουν στην Ιπποκράτους;
Μακάρι να μπορούσε ένα νέο κόμμα να εκπροσωπήσει αξιότερα τους κεντρώους. Οπως φαίνεται όμως τώρα η κατάσταση,οι περισσότεροι επιλέγουν την άρνηση:αποχή,λευκό,άκυρο,ή,συνειδητά,ένα κόμμα που δεν θα μπει στη Βουλή. Η άμιλλα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να κερδίσουν μερίδα του Κέντρου μόνο ευγενής μπορεί να είναι,αφού,για να το πετύχουν,πρέπει να ξεπεράσουν τις διαφορές τους –τα “δεξιά”ή “αριστερά”στοιχεία της ιδεολογίας τους,τα οποία άλλωστε έχουν κι οι ίδιοι ξεχάσει ποια είναι– και να τονίσουν την πίστη τους στον χώρο του μέσου,όπου ζουν,εργάζονται κι ελπίζουν οι περισσότεροι πολίτες. Αυτό,παραδόξως,θα ωφελήσει και τα δύο κόμματα,γιατί ο ρεαλιστικός στόχος τους δεν πρέπει να είναι να κερδίσουν νέους ψηφοφόρους,αλλά να διατηρήσουν παλιούς,που δικαίως νιώθουν προδομένοι.
Οπως σε κάθε μεγάλη μάχη,ο έλεγχος του Κέντρου θα κρίνει κι εδώ την έκβαση.
Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή,11.3.2012
Ο Απόστολος Δοξιάδης σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια στη Νέα Υόρκη και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι. Γυρίζοντας στην Ελλάδα,σκηνοθέτησε για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Το βιβλίο του "Ο Θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ" έχει εκδοθεί σε τριάντα γλώσσες,σε πολλές από τις οποίες έχει γίνει μπεστ-σέλερ. Τα τελευταία χρόνια,παράλληλα με τη δουλειά του στο Logicomix,ο Απόστολος Δοξιάδης γράφει και κάνει διαλέξεις για τη σχέση μεταξύ των μαθηματικών και της αφήγησης,καθώς και τη θεωρία της αφηγηματικής γνώσης.
