Οι άνθρωποι αυτοί,πέρα από την βαθειά ανηθικότητά τους,είναι και γελοίοι. Έτσι,φτύνουν αυτούς που τους ταΐζουν,ήτοι τους δανειστές μας. Ο σκοπός τους είναι σαφής. Μέσα από τις ύβρεις και τα ξόρκια προσπαθούν να συσκοτίσουν και να συγκαλύψουν την “Μεγάλη Ληστεία”. Αυτήν που διέπραξαν μέσα σε τριάντα χρόνια κατακλέβοντας το Δημόσιο και,κατ’ επέκταση,τον ελληνικό λαό. Σήμερα,πολλοί από αυτούς έχουν ενταχθεί στα γνωστά κόμματα των “εθνικά υπερήφανων”,τα οποία για λόγους “εθνικής υπερηφάνειας”επιδιώκουν και την οριστική καταστροφή της χώρας μπας και τα ίδια σωθούν πολιτικά.
Χαρακτηριστική από την άποψη αυτή είναι η περίπτωση των Ανεξάρτητων Ελλήνων του κ. Πάνου Καμμένου. Πρόκειται για ένα κόμμα αποτυχημένων και καιροσκόπων βουλευτών και πολιτευτών,το οποίο “ποντάρει”πολιτικά στην οργή και στην απέχθεια που αισθάνονται τα λαϊκά στρώματα για τον δικομματισμό. Όχι,βέβαια,για κανέναν άλλο λόγο αλλά επειδή αυτός ο δικομματισμός,όπως αναπτύχθηκε από την μεταπολίτευση και μετά,χωρίς να προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό στην πρόοδο της χώρας εξέθρεψε μία στηριζόμενη στα δανεικά άπληστη κοινωνία,τα διεφθαρμένα μέλη της οποίας –άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο– στρέφονται σήμερα κατά αυτών που μέχρι τώρα τα τάϊζαν με δανεικό χρήμα.
Στο πλαίσιο αυτής της πραγματικότητας δημιουργήθηκε μία αρπακτική κοινωνία,που συνήθισε να στηρίζεται ανελλιπώς και αδιαλείπτως στα δημόσια μαγειρεία και την οποία σήμερα απαρτίζουν αργόμισθοι και κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές,βολεμένοι σε συνεχή χειμερία νάρκη δημόσιοι υπάλληλοι και πάμπλουτοι “εθνικοί προμηθευτές”,που ανακυκλώνουν το δημόσιο χρήμα ανατροφοδοτώντας τα πολιτικά γραφεία. Όπως πολύ σωστά γράφει και στoν ιστότοπό του ο οικονομολόγος κ. Γιώργος Αναστασόπουλος,αυτό το μεταπολιτευτικό “τέρας”αναπαραγόταν από γενιά σε γενιά και απομυζούσε εθνικό πλούτο ερήμην του μέλλοντος και των προοπτικών της χώρας.
Έτσι,όπως γράφει,συντελέσθηκε μία πραγματική εθνική καταστροφή την περίοδο όταν οι κυβερνήσεις διόγκωναν το κράτος χωρίς να έχουν τους πόρους να το “θρέψουν”,όταν κατασπαταλούσαν τους εθνικούς πόρους σε “προγραμματικές συμβάσεις”αγοράζοντας προϊόντα και υπηρεσίες σε τιμές υπερπολλαπλάσιες από αυτές της διεθνούς αγοράς για να πριμοδοτήσουν “φίλους”επιχειρηματίες,μηντιάρχες,μεγαλοεργολάβους και λοιπούς επιτήδειους,όταν κατασπαταλούσαν τις πλούσιες κοινοτικές επιδοτήσεις σε χιλιάδες μαϊμού δηλώσεις-παραγωγές για να ικανοποιήσουν στρατιές απατεώνων (χωρίς εισαγωγικά) συμπολιτών μας ψηφοφόρων τους,ώστε να διασφαλίσουν την άνετη επανεκλογή τους. Για όσους αμφιβάλλουν:μελετείστε τις προγραμματικές συμβάσεις του ΟΤΕ και λοιπών ΔΕΚΟ και,επίσης,απευθυνθείτε στους σταφιδοπαραγωγούς,βαμβακοπαραγωγούς,ελαιοπαραγωγούς να σάς “εξηγήσουν το ποίημα”.
Η όποια εθνική καταστροφή έχει ήδη συντελεσθεί όταν οι άφρονες κυβερνώντες επέλεγαν συνειδητά να υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών μας γιγαντώνοντας το Δημόσιο,ιδρύοντας κι άλλους δημόσιους φορείς,ινστιτούτα,οργανισμούς,για να τακτοποιήσουν τα δικά μας ρουσφέτια,με μοναδικό αυτοσκοπό την επανεκλογή του κόμματος και την –μέσω αυτού– δική τους παραμονή στα οφίκια της εξουσίας. Με ενέργειες και επιλογές που διέφθειραν τους πολίτες –οι οποίοι ξέμαθαν να παράγουν,αφού το Δημόσιο προσέφερε πολλαπλές επιλογές καλοπληρωμένων αργομισθιών,ενώ,ταυτόχρονα,για τους πιο “μπασμένους”στα κόλπα,ευκαιρίες για γρήγορο πλουτισμό μέσω της διαφθοράς,του χρηματισμού και της δωροδοκίας,που επέτρεπαν αρκετές θέσεις ευθύνης στον γιγαντωμένο μηχανισμό του. Για όσους αμφιβάλλουν:ερευνείστε πόσο κόστιζε η εξαγορά μιας θέσης ευθύνης ελεγκτή σε εφορία και αναρωτηθείτε το γιατί.
Και όλα αυτά,εις βάρος όσων δεν είχαν την δυνατότητα να ενταχθούν στον προνομιακό αυτόν μηχανισμό διαφθοράς,κυρίως λόγω έλλειψης προσβάσεων ή διαφορετικών πολιτικών “πιστεύω”,καθώς και λίγων ρομαντικών “ηλιθίων”που πίστεψαν στην αγορά και στις δυνατότητές τους για δημιουργία. Οι δύο τελευταίες κατηγορίες πολιτών είναι αυτές που και σήμερα ακόμη τιμωρούνται μέσω της εξοντωτικής φορολογίας,της ύφεσης και της ανεργίας. Αποτελούσαν και αποτελούν τα υποζύγια επί των οποίων άγονται και φέρονται οι εξουσιαστές της κρατικοδίαιτης αριστοκρατίας,όπως ακριβώς οι Οθωμανοί χρησιμοποιούσαν τους χριστιανούς ραγιάδες επί τουρκοκρατίας.
Αυτό,λοιπόν,το παρασιτικό κράτος κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να το διατηρήσουν εν ζωή με όποιο πολιτικό,κοινωνικό και οικονομικό κόστος. Βλέπουμε έτσι ένα κυνικό,βίαιο και ρυπαρό φαιοκόκκινο μέτωπο να λαϊκίζει και να βιαιοπραγεί εις βάρος μιας αποχαυνωμένης κοινωνίας,η οποία απομακρύνεται ολοταχώς από την πραγματικότητα. Ωστόσο,από την κατανόηση και την διαχείριση της τελευταίας εξαρτάται το αύριο της αλλά και η επιβίωση της ιστορίας της.
Ο Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος είναι δημοσιογράφος. Επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και πρώην πρόεδρος της ΈΣΠΗΤ.
