Σε πρόσφατο παιδικό πάρτυ γενεθλίων η μανούλα του εορτάζοντος μπόμπιρα έστησε το παιχνίδι με τις καρέκλες και την διακοπτόμενη μουσική. Τα 20 πεντάχρονα άρχισαν να γυρίζουν γύρω-γύρω από τις 19 καρέκλες στους ήχους της μουσικής. Σύντομα ο πρώτος ποπός βρέθηκε εκτός καθίσματος και ο κάτοχός του έτρεξε στην αγκαλιά της μαμάς με καυτά δάκρυα να παρηγορηθεί. Οι γύροι συνεχίστηκαν με ανάλογες σκηνές πίκρας,ώσπου κάποια στιγμή συνέβη η 1η παρεκτροπή. Ο χαμένος αρνήθηκε να αποχωρήσει από το παιχνίδι. Η μαμά του τού φώναξε να βγει,αλλά αυτός δεν υπάκουσε και συνέχισε να συμμετέχει. Η μαμά του εορτάζοντος με αμηχανία συνέχισε την μουσική με μια καρέκλα λιγότερη και με δύο παιδιά περισσότερα. Τα υπόλοιπα παιδιά δεν διαμαρτυρήθηκαν,αλλά στην επόμενη φάση ο νέος χαμένος αρνήθηκε και αυτός να βγει! Η σκηνή επαναλήφτηκε:η μαμά του απείθαρχου του φώναξε να βγει,αυτός δεν υπάκουσε,η μαμά του εορτάζοντος ξανα-συνέχισε την μουσική με μια καρέκλα λιγότερη και με τρία παιδιά περισσότερα. Στις επόμενες φάσεις κάποια παιδιά έχασαν και απεχώρησαν και ξαφνικά ξανα-χάνει ο 1ος διδάξας. Η μαμά του παρεμβαίνει δυναμικά και τον απομακρύνει,αλλά αυτός μόλις η μουσική ξαναρχίζει επανέρχεται,με εκείνη να μονολογεί με υψωμένο το βλέμμα στους ουρανούς:«τι να τον κάνω τον αντάρτη…». Το σκηνικό χειροτερεύει όταν ο «αντάρτης» μαζί με άλλον ένα μιμητή,όχι μόνον συμμετέχουν,έστω και χαμένοι,στο παιχνίδι,αλλά δεν ξεκολλάνε τους ποπούς τους και κάθονται πιά μόνιμα σε δύο καρέκλες,ακόμα και την ώρα που η μουσική παίζει και οι άλλοι λίγοι εναπομείναντες γυρίζουν γύρω-γύρω,βλέποντας τους καρεκλοκένταυρους φίλους καθισμένους να έχουν εξασφαλισμένη την θέση τους,την ώρα που αυτοί αγωνίζονται.
Τα 20 πεντάχρονα αντικατοπτρίζουν την Ελληνική κοινωνία.
Ψηφίζονται νόμοι από το κοινοβούλιο (οι όροι του παιχνιδιού). Οι πολίτες αποδέχονται τους νόμους και λειτουργούν σύμφωνα με αυτούς. Κάποια στιγμή,άτομα,ή μια μερίδα της κοινωνίας αποφασίζουν αυτόνομη λειτουργία εκτός του θεσμοθετημένου πλαισίου. Οι «νόμιμοι» σκανδαλίζονται,δεν αυτοδικούν,αλλά αναμένουν από την εκτελεστική εξουσία να υπενθυμίσει στους «αντάρτες» τους όρους του παιχνιδιού και να τους υποχρεώσει να τους τηρήσουν. Η εκτελεστική εξουσία όμως υψώνει ανήμπορη το βλέμμα στον ουρανό…Τότε η ατιμωρισία γεννά αίσθημα αδικίας στους νομιμόφρονες πολίτες,και τους οδηγεί με την σειρά τους στην μιμητική παρανομία. Οι ανθρώπινες σχέσεις δηλητηριάζονται,το «παιχνίδι» χαλάει…
Και για να μην γενικο-αερο-ευχο-λογούμε,ποιά είναι η λύση στο Ελληνικό χάος;
Η μαμά του εορτάζοντος πεντάχρονου οφείλει να διακόψει την μουσική και το παιχνίδι. Πλησιάζει στα γρήγορα την μαμά του «αντάρτη» και της ψιθυρίζει διακριτικά στο αυτί. «Χρυσή μου βγάλτον εσύ έξω,αλλιώς δεν θα συνεχιστεί το παιχνίδι. Α! και πρόσεξε…μην σου ξεφύγει και ξαναμπεί μέσα. Ευχαριστώ γλυκιά μου,ξέρω πως μπορώ να βασιστώ σε σένα…έτσι;»
Ο Οδυσσέας Ξένος είναι ένας Οδυσσέας που γύρισε μετά από 15 χρόνια στην Ελλάδα,όπου θα παραμείνει ως ξένος μέχρι τον θάνατό του. Πρόκειται για συλλέκτη. Αντικείμενό του η ιδιαίτερη μουσική για λίγους &τα σπάνια βιβλία για ιδιαίτερους.
