Από τη μία,πολύχρονες -από 6 ετών παιδί- σπουδές πιάνου και θεωρητικών της μουσικής στο Εθνικό Ωδείο – φούγκες,σονάτες,σολφέζ,οργανογνωσία,αντίστιξη. Πρόλαβα και την κόρη του ιδρυτή του ωδείου,Μανόλη Καλομοίρη,τη Κρινώ – καυχώμαι να λέω ότι επαίνεσε το παίξιμό μου. Από την άλλη,σπουδές πολιτικού μηχανικού στην πολυτεχνική σχολή του πανεπιστημίου της Πάτρας. Εκτίμηση και προγραμματισμός έργων,χωροταξία,πολεοδομία,μηχανική των ρευστών,καθαρισμός νερού. Πιθανότητες-στατιστική με τον ευφυέστατο Γιάννη Πανάρετο (ναι,τον -πρώην,πλέον- υφυπουργό Παιδείας) και Στατική με τον λαμπρό Αρίσταρχο Οικονόμου (γέφυρα της Τατάρνας,Πύργος των Αθηνών κλπ.). Ποτέ δεν ένιωσα…διχασμένος. Από την αρχή αισθάνθηκα τη διαφορά,αλλά ποτέ δεν αντιλήφθηκα…χάσμα. Λάτρευα τον Μπαχ και το Χατζιδάκι,ενστερνίστηκα και τις αρχές της ακρίβειας,του προγραμματισμού και του ορθού λόγου. Δε με εμπόδισε το ένα από το άλλο και τούμπαλιν. Επαναλαμβάνω:ποτέ δεν αντιλήφθηκα την ύπαρξη χάσματος ανάμεσα στο “καλλιτεχνικό”και τον “επιστημονικό”κόσμο. Και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ορισμένοι (συγχωρήστε με,αλλά νομίζω από τη μία πλευρά ορμώμενοι) επιμένουν να το…ανοίγουν!
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις δύο ανακοινώσεις,που διάβασα (πού αλλού;) στο διαδίκτυο – των 35 καλλιτεχνών και των 11 πανεπιστημιακών. “Ψυχή”,“σοφιστές”,“ζητιάνοι”,“σατραπεία ξένων συμφερόντων”από τη μία. “Τα δεδομένα της πραγματικότητας”,“κοινή λογική”,“ευθύνη του λαού για την παρούσα δραματική κατάσταση”,“πόλεμος για την ανάπτυξη”από την άλλη. Επιτρέψτε μου:χάος! Αλήθεια,γιατί οι εξαίρετοι καλλιτέχνες δεν περιορίζονται στη δουλειά τους;Όχι,όχι,δεν εννοώ να μη μιλούν για ό,τι θέλουν – απέχει,όμως,πολύ από την ελευθερία του λόγου η εκμετάλλευση δημόσιου βήματος (εκ της αναγνωρισιμότητάς τους) μόνο και μόνο για να καλέσουν,π.χ.,τον πρόεδρο της Δημοκρατίας “να παρέμβει πριν ολοκληρωθεί η μετατροπή της Ελλάδας σε σατραπεία ξένων συμφερόντων”,αλλά για την “ταμπακιέρα”(χρέος,διαφθορά,έλλειμμα,ανοργανωσιά,εργατοπατερισμός κλπ.)…ούτε κουβέντα! Έτσι,δε μου κάνει εντύπωση που και η “νέα”κυβέρνηση,αυτή την ώρα της απόλυτης κατρακύλας στο χάος και τη χρεοκοπία,ΔΕΝ είναι κυβέρνηση τεχνοκρατών (εξαιρουμένου του Παντελή Τζωρτζάκη,αλλά τι να σου κάνει και το “open gov”;),αλλά μόνο πολιτικ-ών,-άντηδων,-ολογούντων,-αποτυχημένων κοκ. Δε μου κάνει κι εντύπωση που συνταγματολόγος θα ασχολείται πλέον με τη φορολογία…Αντίθετα,είμαι ευτυχής που -τουλάχιστον- δεν περιλαμβάνει χορογράφο στο υπουργείο Υποδομών και ποιήτρια στο Περιβάλλοντος.
Αξίζει να διαβάσετε τα παραπάνω δύο κείμενα. Πιστεύω πως θα αντιληφθείτε αμέσως το χάσμα – γιατί σας είπα:χάσμα μπορεί να μην υφίσταται,αλλά όταν κάποιοι επιμένουν να το δημιουργούν,ε τότε…δημιουργείται! Και τότε νομίζει κανείς ότι,επειδή -όντως- άλλο πράγμα είναι ο πολιτισμός και οι τέχνες και άλλο οι επιστήμες και η τεχνολογία,υπάρχουν δύο κόσμοι:ο “καλλιτεχνικός”και ο “επιστημονικός”. Αμ δε! Ο κόσμος μας είναι ένας:ο φυσικός κόσμος,στον οποίο επικρατεί η κοινή λογική,σύμφωνα με την οποία δίχως χρήμα τίποτα (υλικό ή πνευματικό) δεν πραγματοποιείται,δίχως λεφτά μισθοί και συντάξεις δεν καταβάλλονται,δίχως ρευστό τρόφιμα και στέγη δεν είναι δυνατό να εξασφαλιστούν. Βέβαια,ίσως ορισμένοι καλλιτέχνες να κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια,ενθυμούμενοι επιδοτήσεις και επιχορηγήσεις,αλλά πάλι,είναι δυνατό να μην έχουν αντιληφθεί (και δεχτεί) ότι κάτι τέτοια είναι πλέον…“λαστ γίαρ”;
Τι άλλο να πω;Προσπαθώντας να ηρεμήσω -και για να μη θυμηθώ την καλλιτέχνιδα Τ. Κ. (ηθοποιό του Εθνικού Θεάτρου μάλιστα),η οποία,πριν από καμια τριανταρια χρόνια,είχε…εκτοξεύσει το αμίμητο:“Φυσικά,και θα ήθελα να μας επισκεφθούν εξωγήινοι – μακάρι να κάναμε και πολιτιστικές ανταλλαγές θεατρικών παραστάσεων ή συναυλιών»(!) και κινδυνεύσω να εισαχθώ στο νοσοκομείο με διάγνωση “κοιλόπονος λόγω επίμονου γέλωτα”- προτιμώ να αντιγράψω για σας (για όλους μας) ορισμένα λόγια του Αλέκου Παπαδόπουλου,από την ομιλία του στη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό του 2009 (20.12.2008):“Και όταν το τελευταίο διάστημα το δημόσιο χρέος διογκωνόταν σαν το πτώμα του Αμαδέου του Ιονέσκο,μια πολιτική η οποία στραγγάλιζε κάθε δυνατότητα της χώρας μας να ασκεί δημόσιες πολιτικές,είτε αναπτυξιακές είτε κοινωνικού χαρακτήρα,η πιο αντιπροοδευτική,η πιο αντιλαϊκή επιλογή,αυτή η οποία μας οδήγησε σε συνδυασμό με το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών,αυτό το φονικό δίδυμο,στη σημερινή ασφυξία,η οποία θα οδηγήσει σε οδύνες το επόμενο διάστημα,υπήρχαν άνθρωποι και από το χώρο της επιστήμης και από το χώρο της οικονομίας λίγοι και από το χώρο της πολιτικής,οι οποίοι επεσήμαιναν τους κινδύνους ότι,σε περίπτωση κρίσης,όταν θα ερχόταν η ώρα των παγκόσμιων ανισορροπιών,χώρες με υψηλό δημόσιο χρέος και δημοσιονομική ανισορροπία θα αντιμετώπιζαν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα απ’ ό,τι αντιμετωπίζουν χώρες με ισχυρή παραγωγική βάση και με νοικοκυρεμένα δημοσιονομικά. Ξέρετε ποια ήταν η απάντηση;Η απάντηση ήταν μια οξεία επίθεση,είτε σε δημόσιο λόγο είτε κατ’ ιδίαν,με χαρακτηρισμούς οι οποίοι υπέκρυπταν μια αλαζονεία,μια αμετροέπεια και μία οίηση,με κατηγορίες μάλιστα και προσωπικού χαρακτήρα “δημοσιονομιστές”,“δεξιών αποκλίσεων”,“γραφικοί”,“εμμονές”,“νεοφιλελεύθεροι”,για να μπορεί να συντηρηθεί ένα πνεύμα που οδηγούσε μαθηματικά τη χώρα εδώ που την έφερε.”
Ο Παναγιώτης Ανδριανέσης είναι δημοσιογράφος. Υπήρξε δημιουργός και αρχισυντάκτης του e-working της εφημερίδας ‘Ναυτεμπορική’.
