Αυτή η κινητοποίηση οργανώθηκε από τα κάτω και πέτυχε ως προς τους αριθμούς. Πολλά κόμματα και συνδικάτα ζηλεύουν την πρωτοφανή συμμετοχή σε ένα διαδικτυακό κάλεσμα,έστω αν αυτό ήταν κάπως φλου. Από την άλλη,ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και οι παραφυάδες του συνελήφθησαν εξαπίνης. Το ΠΑΣΟΚ εμφανίσθηκε με δύο γραμμές. Αυτή του κ. Θόδωρου Πάγκαλου που χαρακτήρισε τις κινητοποιήσεις “μόδα των νέων τεχνολογιών”(δημιουργώντας,όμως,έτσι το…πρώτο κοινό μέτωπο των “Αγανακτισμένων”) και της κυβέρνησης,η οποία διά του κ. Πεταλωτή δήλωσε ότι “ακόμη και οι νέες τεχνολογίες είναι ιδεολογία”. Η Νέα Δημοκρατία,όπως κάνει πάντα με τις νέες κοινωνικές διεργασίες,δεν πήρε θέση,περιμένει να καρπωθεί εκλογικά μέρος της αγανάκτησης. Ακόμη και η Αριστερά,η οποία ως γνωστόν “όπου διαμαρτυρία και χαρά είναι πάντα πρώτη”ξεπεράστηκε από τις εξελίξεις. Το ΚΚΕ διά του “Ριζοσπάστη”περιέγραψε ευγενικά τις εκδηλώσεις των διαδηλωτών (δεν τους χαρακτήρισε “προβοκάτορες”),αλλά διαπίστωσε “το ρηχό τους περιεχόμενο”. Ο κ. Τσίπρας και ο κ. Αλαβάνος (που ανεπιτυχώς προσπάθησαν τόσο καιρό να κάνουν την πλατεία Συντάγματος Ταρχίρ) εμφανίστηκαν ύστερα από μέρες,για να κολλήσουν ένσημα επαναστατικότητας.
Βέβαια,οι μηχανισμοί της Αριστεράς,αποτελούνται από παλιές καραβάνες στο καπέλωμα. Ξεπέρασαν γρήγορα την πρώτη αμηχανία. Υπό τα αγαθά συνθήματα της αυτοοργάνωσης,διακίνησαν στα ΜΜΕ ένα πρώτο κείμενο-ψήφισμα με soft αριστερολογία.
Τα φιλόξενα,για κάθε είδους αερολογία,ΜΜΕ έσπευσαν να παρουσιάσουν το κείμενο ως το ψήφισμα των “Αγανακτισμένων”. Αλλά:πόθεν προκύπτει ο τίτλος;Με ποια διαδικασία συντάχθηκε;Με ποια πλειοψηφία πέρασε;Με ποια νομιμοποίηση διακινείται;Δηλαδή πόσοι το ψήφισαν;Και οι 100.000 που πέρασαν από το Σύνταγμα;Χίλιοι;Πέντε χιλιάδες;Το μόνο σίγουρο που έχουμε είναι κάποιες απροσδιόριστες “συνελεύσεις”που προσπαθούν να περάσουν ως οι γνήσιοι (αλλά απρόσωποι) εκπρόσωποι των “Αγανακτισμένων”.
Υπάρχει,όμως,κι ένα άλλο στοιχείο. Βασικό χαρακτηριστικό αυτής της διαμαρτυρίας είναι ότι για πρώτη φορά έχουμε συγκέντρωση χωρίς βία. Αυτό κατ’ αρχήν,σημαίνει ότι και ο “χώρος”των δυναμικά “Αγανακτισμένων” συνελήφθη εξαπίνης. Δεν πρόλαβαν να οργανωθούν “τα παιδιά”για να αμαυρώσουν και αυτή τη διαμαρτυρία. Κι όμως αυτό το πρωτοφανές χαρακτηριστικό,απουσιάζει από το ψήφισμα των “Αγανακτισμένων”. Ετσι ενώ καλούν “όλους τους εργαζόμενους που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Σύνταγμα”,δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στον ειρηνικό χαρακτήρα των διαδηλώσεων. Το ξέχασαν;Προτάθηκε σ’ αυτή την απροσδιόριστη συντακτική συνέλευση,το ειρηνικό της διαμαρτυρίας,αλλά απορρίφθηκε;Με ποια πλειοψηφία;
Δεν ξέρουμε αν το κίνημα των “Αγανακτισμένων”είναι ελπιδοφόρο. Για να γίνει παρεμβατικό,πρέπει να γίνει πολιτικό,υπό την έννοια ότι πρέπει να αποκτήσει διαδικασίες,συνελεύσεις με ψηφίσματα κ.λπ. Αλλά είναι σίγουρο ότι οι χιλιάδες που μαζεύονται στο Σύνταγμα απορρίπτουν την “αντιπροσώπευση χωρίς ευθύνη”,που χαρακτηρίζει το σημερινό Κοινοβούλιο. Δεν θα απορρίπτουν την πιο ανεύθυνη “αντιπροσώπευση”των ανώνυμων συνελεύσεων που διακινούν εντυπώσεις;
Δημοσιεύθηκε στην “Καθημερινή”,1.6.2011
Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Aθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Nέας Yόρκης "New School for Social Research". Από το 1982 εργάζεται σε αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά. Σήμερα αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Καθημερινή».
