Τις προάλλες,ενώ κατέβαινα στο κέντρο να πάρω ένα ρολόι-μαϊμού,συνάντησα έναν παλιό φίλο,άτομο άκρως πολιτικοποιημένο. Πρότεινε να με συνοδεύσει,σε λίγο όμως κατάλαβα ότι σκοπός του ήταν να με χειραγωγήσει ως ψηφοφόρο. “Καλά δεν ντρέπεσαι;”,μου είπε κατηφορίζοντας. “Τι είναι αυτά που γράφεις στην ‘Καθημερινή’;Είναι δυνατόν να ψηφίζεις ‘Δράση’;”“Γιατί,τι έχει η ‘Δράση’;”,ρώτησα. “Είναι χαμένη ψήφος”,είπε. “Δεν πιάνει το τρία τα εκατό”. “Μπα,και πού το ξέρεις;”. “Μα το λέν’ οι δημοσκοπήσεις”,μου είπε. “Και πιστεύεις τις δημοσκοπήσεις;Εσύ;”. Μπήκε σε δύσκολη θέση γιατί,προοδευτικός ων,πιστεύει ότι όλοι οι δημοσκόποι είναι πουλημένοι. “Αλλωστε σε δέκα μέρες ανέβηκε από το ένα στο δυόμισι”,συμπλήρωσα,“οπότε λίγο διαφορικό λογισμό να ξέρεις,βλέπεις ότι ώς τις εκλογές θα ξεπεράσει σίγουρα το τρία”. Συνοφρυώθηκε,προφανώς προσπαθώντας να θυμηθεί τον ορισμό της παραγώγου. “Εντάξει”,είπε. “Εστω ότι πιάνει τρία. Και;Αν θες ψήφο διαμαρτυρίας διάλεξε κόμμα με πιο δυνατή φωνή”. “Μα δεν θέλω να διαμαρτυρηθώ”,είπα,“ούτε καν να κραυγάσω. Να ψηφίσω θέλω”. “Δεν ξέρω”,είπε. “Μου κάνει εντύπωση ότι εσύ,συγγραφέας άνθρωπος,δεν διαλέγεις κάτι με περισσότερη φαντασία”.
Είχε θίξει την επαγγελματική μου ευαισθησία και όφειλα να αμυνθώ. “Ακουσε να δεις”,είπα,“εγώ δεν είμαι ποιητής αλλά πεζογράφος. Πάει να πει γράφω πράγματα πεζά,κατάλαβες;Αλλωστε με ξέρεις και ως χαρακτήρα”. Ο φίλος κούνησε το κεφάλι θλιμμένα. Πράγματι με ήξερε,με είχε βρίσει μάλιστα κάποτε “ορθολογιστή”. Διότι είναι γεγονός,φίλοι αναγνώστες,ότι δεν έχω προικισθεί με το χάρισμα της πολιτικής φαντασίας,το θείο αυτό δώρο που βλέπει πρίγκιπες σε βατράχους,πάρκα σε σκουπιδότοπους,εθνάρχες σε Καμμένους και ηγέτες σε Τσίπρες. Είμαι πολιτικά άμουσος. Δεν με αγγίζει ο μελαγχολικός λυρισμός του Κουβέλη,ούτε ριγώ με τη δραματική εικονοπλασία του Καρατζαφέρη. Και το υπέρτατο δώρο των Μουσών στην πολιτική σκέψη,την Ουτοπία,δεν την ποθώ,δεν την ορέγομαι σε καμία της μορφή,ούτε της Αταξικής Κοινωνίας,ούτε του Αίματος ή της Φυλής,ούτε καν της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Το ομολογώ:είμαι ξενέρωτος. Για να φαντασθείτε δε πόσο,προτιμώ τους ανιαρούς πολιτικούς των δημοκρατικών χωρών,έστω και λίγο μπαγασάκους,παρά τους θεόπνευστους ηγέτες των επιγείων παραδείσων. Θα διάλεγα χίλιες φορές να ζήσω σε χώρα με κυβέρνηση Κάμερον παρά Κάστρο,Κλίντον παρά Κιμ Γιονγκ Ιλ,Μπερλουσκόνι παρά Μουσολίνι. Ο φίλος μου συνειδητοποίησε γρήγορα ότι αποκλείεται να με στρέψει σε κάποιο από τα μεγάλα οραματικά μας κόμματα,ΣΥΡΙΖΑ ή Χρυσή Αυγή,ΚΚΕ ή Ανεξάρτητους Ελληνες,ούτε καν τους “σοφτ”οραματικούς,ΔΗΜΑΡ ή ΛΑΟΣ.
Είχαμε φτάσει χαμηλά στην Πανεπιστημίου χωρίς να βρούμε ούτε έναν μικροπωλητή. Ανήσυχος,έστριψα προς Κοτζιά. “Πάει καλά”,είπε ο φίλος,ξωπίσω μου. “Αν δεν θες την υπέρβαση,να πας στα σίγουρα:Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι το τίμιο. Μην ξεχνάς πόσα τους χρωστάμε. Για να μην πάω μακριά,και η απελευθέρωση της αγοράς των πεζοδρομίων της Αθήνας,με τα ωραία μαϊμού προϊόντα,δική τους είναι. Κι έχουν περισσότερα να δώσουν. Ακούω τους αρχηγούς τους στην τηλεόραση και πείθομαι ότι συνδυάζουν δημιουργικά το παλιό με το καινούργιο. Αφ’ ενός,θα αξιοποιήσουν νέες δυνάμεις:ο Αντώνης Φαήλο,Χρύσανθο,Νότη,αλλά και ο Βαγγέλης τόσους στενούς συνεργάτες του,που θα καμαρώσουμε σίγουρα στο Επικρατείας. Αλλά πάνω από όλα διαθέτουν σταθερές αξίες:ο ένας Πολύδωρα,Μπασιάκο,Γιακουμάτο,Συμπιλίδη,ο άλλος Απόστολο Κακλαμάνη,Παπουτσή,Ρέππα και τόσους άλλους. Αυτοί όλοι είναι σαν το καλό κρασί:παλιώνοντας βελτιώνονται. Μελλοντικά ίσως μας αποκαλύψουν αδιανόητους θησαυρούς σοφίας”.
Κούνησα το κεφάλι σκεφτικός. Ο φίλος όμως είχε πάρει φόρα:“Και επιπλέον σκέψου τα αγαθά της συγκυβέρνησης,που είναι το ρεαλιστικότερο σενάριο και υλοποιεί το “ένα συν ένα κάνουν τρία”. Το είπε καθαρά ο Αντώνης:θα διαλέξει τους άριστους. Φαντάζεσαι τι θαύματα μπορεί να κάνουν στο Παιδείας Ευριπίδης,Αρης,Ευθυμίου και Φώφη μαζί;Ασε που θα βάλει,λέει,και εξωκοινοβουλευτικούς,οπότε δίνοντας το Ανάπτυξης στη Λούκα,που αρίστευσε εκεί,του δανείζει και τον Αρσένη ως υπερυπουργό Παιδείας. Και μάλιστα με μόνιμο υφυπουργό τον Μπαμπινιώτη,τον αριστότατο,να τους εξηγεί και τις άγνωστες λέξεις με το λεξικό του. Οσο για το Προστασίας του Πολίτη,Παπουτσής και Προκόπης μαζί είναι η πεμπτουσία της αριστοκρατίας”. “Πολύ πολυπρόσωπη κυβέρνηση όμως”,είπα. “Α,το καλό κοστίζει”,απάντησε ο φίλος. “Και να:για οικονομία ενώνουμε Πολιτισμού με πέντε-έξι άλλα υπουργεία μη παραγωγικά και βάζουμε υπουργό σε όλα την Αρια Αγάτσα,που ενσαρκώνει τη διακομματικότητα σε ένα άτομο”.
Ο φίλος είδε ότι αντιστεκόμουν παρά τους τόσους πειρασμούς,και έκανε μια τελευταία προσπάθεια. “Μένει να ψηφίσεις Ντόρα”,είπε. “Συνδυάζει το καινούργιο,εντελώς άφθαρτη καθώς είναι η ίδια,με εμπειρότατα στελέχη. Είδες πόσους τέως περιφερειάρχες,αντινομάρχες και δημοτικούς συμβούλους έχει στα ψηφοδέλτια;Και είναι και γυναίκα,να μη σε πούνε μισογύνη!”
Κάποια στιγμή όμως είδε κι απόειδε ο φουκαράς ο φίλος μου,ότι δε μου άλλαζε μυαλά,οπότε με παράτησε εκεί μπροστά στο Δημαρχείο,μόνο,να αναρωτιέμαι πού είχαν πάει όλοι οι μικροπωλητές. Με είδε μια συμπαθέστατη δημοτική αστυνόμος και με λυπήθηκε. “Μη στενοχωριέστε,κύριε”,είπε. “Λόγω εκλογών τους απομάκρυναν. Ελάτε στις 7 Μαΐου να εξυπηρετηθείτε!”
Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή,22.4.2012
Ο Απόστολος Δοξιάδης σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια στη Νέα Υόρκη και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι. Γυρίζοντας στην Ελλάδα,σκηνοθέτησε για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Το βιβλίο του "Ο Θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ" έχει εκδοθεί σε τριάντα γλώσσες,σε πολλές από τις οποίες έχει γίνει μπεστ-σέλερ. Τα τελευταία χρόνια,παράλληλα με τη δουλειά του στο Logicomix,ο Απόστολος Δοξιάδης γράφει και κάνει διαλέξεις για τη σχέση μεταξύ των μαθηματικών και της αφήγησης,καθώς και τη θεωρία της αφηγηματικής γνώσης.
