Ο πολιτικός κύκλος είναι γνωστός σε όλους. Κάθε τρία χρόνια εθνικές εκλογές,και με την ανάληψη της εξουσίας από τα “κόμματα εξουσίας”,με το που,δηλαδή,αρχίζουν να στρώνουν οι μηχανές,στον ενάμισυ χρόνο,η κυβέρνηση προετοιμάζεται για την επόμενη εκλογική μάχη. Αρκετά νωρίτερα,η κοινή γνώμη έχει αρχίσει να αναζητά τις αλλαγές στην καθημερινότητα,αναμένοντας την πλήρωση των προσδοκιών,ή πιέζει για εξόφληση των “κεκτημένων”του προεκλογικού διαλόγου,Συνήθως μεσολαβεί και το πανηγύρι της εκλογής τοπικών αρχόντων,αν δε,τύχουν και Ευρωεκλογές,τότε τελείωσε το πράγμα. Μια ανάσα και ξανά κάλπες. Η μία μετά την άλλη.
Σε όλα τα μεταπολιτευτικά χρόνια,τα κόλπα ήταν δεδομένα. Η κυριαρχία του κομματισμού,οι πελατειακές σχέσεις,το κράτος-λάφυρο,όπως λέει και ο σημερινός πρωθυπουργός,κατακρίνοντας την πολιτική των ελλειμμάτων,που εγκαινίασε ο αείμνηστος πατέρας του. Έκτοτε,ο κρατικός μηχανισμός χρησίμευσε κυρίως για την ασυλοποίηση του εργατικού δυναμικού της χώρας. Σήμερα,που η Ελλάδα έχει κοπεί στο πιο απλό μάθημα της λογιστικής,δηλαδή τον ισοσκελισμό εσόδων-εξόδων,το Κράτος δεν έχει πια να δώσει τίποτα. Οι βρύσες στέρεψαν. Πλέον πουλάει τα κτήματα,για να πληρώσει τα χρέη.
Οι πολιτικοί βλέπουν το πεδίο της κυριαρχίας τους να μειώνεται. Τα “μέσα εξαγοράς συνειδήσεων”δεν υπάρχουν πλέον. Πόσο χρήσιμος μπορεί να είναι ένας βουλευτής όταν εφαρμόζεται ο νόμος,ισότιμα για όλους;Με το ελληνικό σκεπτικό,της πελατειακής σχέσης,δεν έχει την παραμικρή χρησιμότητα. Και είναι τόσοι πολλοί…Αν υπολογίσουμε τον αριθμό των βουλευτών με τους παρατρεχάμενους,τις τοπικές ομάδες του καθενός,τα κομματικά “επιτελεία”,τους υπαλλήλους της Βουλής,που υπηρετούν τους “Εθνοπατέρες”,τότε ο κόσμος της πολιτικής αποτελείται από ιδιαίτερα μεγάλη ομάδα ανθρώπων με αυξημένη διείσδυση στον κοινωνικό ιστό,και βέβαια,από θέση ισχύος.
Όλοι αυτοί μαζί,κάθε φορά που η πολιτική βάλλεται,υπερασπίζονται το “μετερίζι”με την ίδια ζέση που ο εκάστοτε αρχι-συνδικαλιστής της ΔΕΗ απειλεί να κατεβάσει τον διακόπτη της ηλεκτροδότησης. Το σκεπτικό είναι το ίδιο. Οι αντιδράσεις είναι προϊόν αλληλεγγύης που αναπτύσσεται μεταξύ ανθρώπων,που βλέπουν το νόημα και την απήχηση της ύπαρξής τους στους πολίτες να εξαντλείται.
Η υπεράσπιση του επαγγέλματος του πολιτικού και η συνδικαλιστική προσέγγιση της εξουσίας αποτελούν καίρια προβλήματα για μία κοινωνία,η οποία,ύστερα από πολλές περιπέτειες στη νεότερη ιστορία της,και εν μέσω της σημαντικότερης κρίσης των τελευταίων δεκαετιών,αναζητά τον δρόμο προς τα εμπρός. Το πρόβλημα εντείνεται όταν,η μάχη για τη διατήρηση της θέσης εξουσίας δίδεται από – κατά τα άλλα – άεργους συμπολίτες μας,οι οποίοι,εκτός από την εξουσία – αν τους δοθεί η ευκαιρία – δείχνουν απλώς να κυνηγούν τον μεγαλύτερο δημόσιο μισθό σήμερα,και τη μεγαλύτερη σύνταξη αργότερα. Αυτό είναι ακόμη πιο έντονο στους πολιτικούς που έχει «περάσει η σειρά τους» και φαντάζουν σαν απηρχαιωμένες φιγούρες,μπροστά τις εξελίξεις που τρέχουν.
Πλησιάστε μία παρέα νέων ανθρώπων που συζητούν σοβαρά και ρωτήστε τους τι σημαίνει πολιτική. Θα διακόψουν την –κατ’ ουσίαν –“πολιτική συζήτηση”που θα έχουν, και θα σας πουν ότι δεν ασχολούνται με αυτά. Ιδιαίτερα με τα πρόσωπα που τα εκφράζουν…Η εποχή που αυτοί οι νέοι θα απορροφηθούν αργότερα από το σύστημα,ακολουθώντας τους κατεστημένους κανόνες του,εις βάρος των ιδεών τους,έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο ψηφιακός ακτιβισμός και η απελευθερωτική δύναμη των ψηφιακών μέσων και του διαδικτύου έχει φροντίσει γι’ αυτό. Με την καλή έννοια.
Από την πλευρά τους οι – νέοι σε ηλικία –πολιτικοί έχουν μία και μόνη ευκαιρία,η οποία εξαρτάται από δύο δράσεις και μία πλατφόρμα:πρώτον,την ικανότητά τους να συνομιλούν με τους νέους (εγχείρημα ολοένα και πιο δύσκολο) και δεύτερον,την ενασχόληση με τους πολίτες της περιοχής τους,σε προσωπικό-συμβουλευτικό επίπεδο,μακρυά από τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης. Τέλος,η προσωπική μεταφορά αυτών των εμπειριών στο διαδίκτυο θα εξασφαλίσει και τη δημοσιότητα,αλλά με τη μετριοπάθεια (και το ουσιαστικό αποτέλεσμα) που απαιτεί η εποχή.
Ο Δημήτρης Καμάρας είναι δημοσιογράφος (PhD,London). Εχει εργαστεί σε εφημερίδες,στο διαδίκτυο και στον τομέα της πολιτικής επικοινωνίας και στρατηγικής.
