Οι πολιτικές,οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες εμφανώς δεν είναι οι καλύτερες. Η συμμαχική κυβέρνηση πιέζεται ποικιλοτρόπως. Τουλάχιστον οι δυό από τους τρεις συμμάχους που την συγκροτούν πιέζονται ευθέως από τον δυναμικά αντιπολιτευόμενο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι κ.κ. Βενιζέλος και Κουβέλης νιώθουν έντονη την πίεση του κ. Τσίπρα και κακά τα ψέματα μετρούν δυό και τρεις φορές τις πράξεις και τις επιλογές τους. Πολύ περισσότερο όταν χρειάζεται να συνηγορήσουν στη λήψη περιοριστικών μέτρων που πλήττουν το εισόδημα μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού.
Γι’αυτό και δυσκολεύονται να αποδεχθούν μονομιάς το πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ και δίδουν μεγάλη σημασία στις διαδικασίες της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και την τρόικα,ώστε να επιτύχουν την επιμήκυνση και την διεύρυνση του χρόνου της δημοσιονομικής προσαρμογής μέχρι το 2016.
Αλλά και ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς δεν μπορεί να λειτουργεί ως απόλυτος κυματοθραύστης,ούτε είναι διατεθειμένος να σηκώνει μόνος όλο το πολιτικό κόστος της συμμαχικής κυβέρνησης. Ίσως λιγότερο από τους άλλους.ωστόσο κι εκείνος πιέζεται πολιτικά,τόσο από τα δεξιά του,όσο κι από τα αριστερά του.
Με άλλα λόγια ούτε ο κ. Σαμαράς μπορεί να κινηθεί κατά τρόπο απόλυτα δυναμικό,χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Γενικώς οι ιδιαίτερες πολιτικές συνθήκες δεν επιτρέπουν άνεση χειρισμών στα κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση. Οι αναστολές περισσεύουν και οι υπολογισμοί επίσης.
Δεδομένων όμως των συνθηκών κρίσης στην Ευρώπη και της προσοχής των εταίρων μας στην Ισπανία και την Ιταλία,δεν είναι βέβαιον ότι θα καταφέρει εντέλει η ελληνική κυβέρνηση να αμβλύνει την πίεση των εταίρων. Δεν είναι απίθανο μάλιστα να προκαλέσει τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Αντί δηλαδή της διεκδικούμενης κατανόησης των εταίρων να εισπράξει περαιτέρω αμφισβήτηση και καχυποψία,ενισχύοντας εκείνους που προτιμούν την ρήξη με την Ελλάδα και αποτιμούν ως φθηνότερη επιλογή την έξοδό μας από την ευρωζώνη. Αν όντως επικρατήσει το κακό σενάριο,τότε τα πράγματα θα εξελιχθούν,με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Αν πάλι επικρατήσει ένα καθεστώς μειωμένης υποστήριξης το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο,απλώς δεν θα εξελιχθεί αυτόματα,αλλά θα είναι αποτέλεσμα μιας διαδικασίας διαρκούς φθοράς.
Μόνο αν αλλάξει κατά τρόπο εντυπωσιακό η ευρωπαϊκή πολιτική και διαμορφωθεί νέο περιβάλλον στην Γηραιά Ήπειρο,θα μπορέσουμε κι εμείς εδώ να βρούμε πεδίο προστασίας.
Σε κάθε άλλη περίπτωση το πολιτικό πρόβλημα της χώρας θα μεγεθύνεται,η συνοχή της κυβέρνησης συνεργασίας θα δοκιμάζεται ολοένα και περισσότερο,μέχρι να διαμορφωθούν συνθήκες ρήξης στο εσωτερικό της και να εκραγεί.
Στην περίπτωση αυτή η χώρα δεν θα ξαναβρεί πεδίο ανοχής και υποστήριξης από τους εταίρους. Το πιθανότερο είναι να εγκαταλειφθεί στην τύχη της για να πάρει τον δρόμο της επιστροφής προς τη δραχμή….
Δημοσιεύθηκε στο tovima.gr,31.7.2012
Ο Αντώνης Καρακούσης έχει σπουδάσει οικονομικά. Το 1983 αρχίζει να δημοσιογραφεί στην "Ελευθεροτυπία" και ειδικεύεται στο οικονομικό ρεπορτάζ. Το 1991 μεταπηδά στην "Καθημερινή",στην οποία παραμένει δεκατρία χρόνια διατρέχοντας όλα τα κλιμάκια της διευθυντικής ιεραρχίας. Από το Δεκέμβριο 2004 αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Τα Νέα" και «Το Βήμα». Toν Αύγουστο 2011 ανέλαβε τη Διεύθυνση του "Βήματος". Στο βιβλίο του με τίτλο “Μετέωρη Χώρα - Από την κοινωνία της ανάγκης στην κοινωνία της αφθονίας (1975 – 2005)" ο Αντώνης Καρακούσης καταγράφει τα γεγονότα που στιγμάτισαν την Ελλάδα το τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα.