Εν αρχή ην ο φόβος. Αναρχος,απρόβλεπτος,αμετροεπής,ανάρρους,απρόσκλητος και ανήλιαγος. Φόβος παρών. Ξεκινάει από την πολιτική κορυφή και διαχέεται προς την αποσβολωμένη κοινωνία. Αναμειγνύεται με έμμεσες απειλές από Ευρωπαίους πολιτικούς που αρνούνται να παραδεχθούν ότι το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό κυρίως,ενισχύεται από σενάρια πιθανής ολοκληρωτικής καταστροφής και διανθίζεται (!) με σενάρια απώλειας της εθνικής κυριαρχίας. Προσάραξε ο φόβος στα βράχια μας. Κι έκτοτε κυβερνά μ’ έναν τρόπο πρωτόφαντα σκληρό,λες και ανέλαβε ρόλο δημίου με τις γκιλοτίνες στημένες σε κεντρικές πλατείες. Πίσω από τις γκιλοτίνες,κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι συμπεριφέρονται ως άπειροι πυγμάχοι σε ελαττωματικό ρινγκ.
Εν αρχή είναι οι πράξεις,οι παραλείψεις και οι λαθεμένες αποφάσεις. Η διετής ολιγωρία της σημερινής κυβέρνησης,η τάση της να καταδύεται στα σωθικά του ΠΑΣΟΚ,η άρνηση των πολλών να αποδεχθούν το αποτέλεσμα του άκρατου δανεισμού της χώρας και ο παμφάγος κρατισμός οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο. Κι όταν ο κόμπος έφτασε πια στο χτένι,όταν απειλήθηκε με ανατροπή ο κόσμος του Δημοσίου –σπλάχνο εκ των σπλάχνων των κομμάτων–,οι κυβερνώντες συνειδητοποίησαν ότι θα πρέπει τώρα να ξεκοιλιάσουν τα ίδια τους τα σωθικά. Κάπως έτσι,λοιπόν,βρεθήκαμε μπροστά στην αναζήτηση και την επίτευξη μεγεθών που άλλοτε θα θεωρούνταν αδιανόητα. Ομως,αν εξ αρχής η κυβέρνηση είχε προχωρήσει σε ήσσονος σημασίας αποκρατικοποιήσεις,κινώντας παράλληλα τη διαδικασία αξιοποίησης του Ελληνικού και πιέζοντας τους φοροφυγάδες (χωρίς το λαϊκιστικό ξεμπρόστιασμα πολλών από αυτούς),ίσως οι δανειστές μας να μη μας συμπεριφέρονταν σήμερα με απαξιωτικό τρόπο. Ισως να μην είχε αρθεί πλήρως η εμπιστοσύνη και να μη μας ταλάνιζαν με την 6η δόση. Οι δε κυβερνώντες να μην είχαν συρθεί στη λήψη επώδυνων μέτρων για τους πολλούς,λαβώνοντας βάναυσα την ώς χθες παραγωγική μεσαία τάξη. Η Ελλάδα δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει η Λουκρητία Βοργία των πρώτων της χρόνων,όταν ο Πάπας πατέρας της και ο αδελφός της Καίσαρας αποφασίζουν να την κάνουν πειθήνιο όργανο των δικών τους φιλοδοξιών. Ποιος όμως μπορεί να αναλάβει αυτήν την ευθύνη,όταν η χώρα διαλύεται καθημερινά όλο και περισσότερο;
Εν αρχή ην η λογική. Η λογική που ως λαός δεν αποκτήσαμε γιατί θα μας απέτρεπε από το να κάνουμε του κεφαλιού μας. Η λογική όμως υφίσταται και λέει ότι αν πραγματικά θέλουμε να προχωρήσουμε,οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι μας χρειάζονται καινούργια οικοδομικά υλικά προκειμένου να οικοδομήσουμε ένα κράτος με ορίζοντα δεκαετίας και πλέον. Ναι,μία και πλέον δεκαετία θα χρειαστούμε,υπό δυσβάστακτες θυσίες και οικονομική δυσπραγία για να στήσουμε όχι μόνον ένα αποτελεσματικό κράτος,αλλά και για να δώσουμε ροή στην ανάπτυξη. Ενδιαμέσως,ανεργία,φτώχεια,απελπιστική μείωση της κατανάλωσης και φυσικά,άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Αυτά όλα βεβαίως υπό την προϋπόθεση ότι στη διάρκεια της δεκαετίας δεν θα συμβούν σοβαρές γεωπολιτικές αλλαγές και ότι μετά το πέρας της δεκαετίας θα υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ενωση στην πλέον ομοσπονδιακή της μορφή! Λογικές σκέψεις,κι έτσι όπως τις κάνω καθημερινά θυμάμαι τον Πλούταρχο στα Ηθικά του (φωτ.) όπου γράφει:Γιατί καλοπιάνεις τον τραπεζίτη ή τον μεσάζοντα;Δανείσου από το δικό σου τραπέζι:έχεις κύπελλα,ασημένια πιάτα,πιατέλες! Ας τα στερηθείς στη δύσκολη ώρα. Η όμορφη Αυλίδα ή η Τένεδος θα στολίσουν το τραπέζι σου με πήλινα σκεύη που είναι καθαρότερα από τα αργυρά. Δεν έχουν τη βαριά και δυσάρεστη οσμή των τόκων που σαν τη σκουριά κατατρώνε μέρα με την ημέρα την πολυτέλειά σου. Ούτε θα σου θυμίζουν διαρκώς την πρώτη του μήνα και τη νέα σελήνη που αν και ιερότερη απ’ όλες τις μέρες,οι δανειστές την κάνουν αποφράδα και μισητή. Τον άνθρωπο που αντί να πουλήσει τα υπάρχοντά του,τα βάζει ενέχυρο,ούτε ο Ζευς ο Κτήσιος δεν μπορεί να σώσει!
Διάβασα κριτική για την ταινία “Αι Ειδοί του Μαρτίου”υπό τον Τζορτζ Κλούνεϊ. Δεν θα μιλήσω για τη σημειολογία των λέξεων ούτε για το καβαφικό ποίημα. Θα αναφερθώ μόνο σε δηλώσεις του συγγραφέα Beau Willimon στους “Τάιμς”του Λονδίνου,όπου ξεπερνώντας τον κυνισμό των πρωταγωνιστών σε προεκλογική εκστρατεία των Δημοκρατικών στο Οχάιο,λέει το εξής απλό:“Δεν μπορείς να προωθήσεις μια πολιτική ατζέντα,αν δεν έχεις την ισχύ να την εφαρμόσεις”.
Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή (Στήλη”Πρόσωπα”),23.10.2011
Η Ρίτσα Μασούρα σπούδασε στη Νομική Αθηνών,εργάστηκε ως δημοσιογράφος διεθνών θεμάτων στην κρατική τηλεόραση ως το 1997 και παράλληλα στην εφημερίδα “Καθημερινή”,όπου και συνεχίζει να αρθρογραφεί.
