Το πρώτο συμπέρασμα από τις εκλογές προχθές είναι ότι οι Ελληνες ψήφισαν υπέρ της παραμονής στο ευρώ. Ηταν ψήφος σε μια μακρά διαδικασία επίπονης ωριμότητας μιας χώρας που τώρα συνειδητοποιεί τα βαθύτερα προβλήματά της. Δεν άκουσαν κούφιες υποσχέσεις. Δεν ψήφισαν υπέρ της λιτότητας,αλλά ψήφισαν υπέρ της ευρωπαϊκής πορείας,παρά το γεγονός ότι αυτή συνοδεύεται από λιτότητα.
Ακουσαν τις προειδοποιήσεις από το εξωτερικό και ακολούθησαν τη συμβουλή των Financial Times Deutschland να ψηφίσουν,«έστω με βαριά καρδιά»,υπέρ του κ. Σαμαρά. Είχαν να επιλέξουν μεταξύ μιας ανερμάτιστης και γεμάτης κινδύνους υποσχεσιολογίας του ΣΥΡΙΖΑ και μιας πιο συντηρητικής λύσης που εγγυάτο την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Ορθώς επέλεξαν το δεύτερο.
Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει –όχι εκ των Financial Times Deutschland,αλλά εκ των αποτελεσμάτων– είναι η «βαριά καρδιά». Την προηγούμενη φορά που η χώρα βρέθηκε μπροστά σε θανάσιμο κίνδυνο,οι Ελληνες έδωσαν στον Κωνσταντίνο Καραμανλή σχεδόν 55%. Σ’ αυτές τις εκλογές,οι ψηφοφόροι πάλεψαν με δύο πράγματα:την ανάγκη διασφάλισης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και την απέχθειά τους προς το παλιό πολιτικό σύστημα. Στις εκλογές του Μαΐου κυριάρχησε το δεύτερο. Σ’ αυτές,το πρώτο. Βεβαίως,αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τον χρόνο και την οργάνωση να εκλογικεύσει περισσότερο τις θέσεις του,σίγουρα θα ήταν ο προχθεσινός θριαμβευτής. Δεν ήταν η «κινδυνολογία» που απέτρεψε πολλούς από το να τον ψηφίσουν. Οι κίνδυνοι υπογραμμίζονταν κάθε φορά που κάποιο στέλεχος έριχνε μια «ριζοσπαστική» πρόταση και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έκανε απεγνωσμένη προσπάθεια (μετά μπόλικης συνωμοσιολογίας) για να την μαζέψει. Δεν τα κατάφερε επαρκώς διότι πολλοί ήταν αυτοί που είχαν «ενδιαφέρουσες ιδέες»,για το αν έχει σημασία το νόμισμα,τη χρηματοδότηση των παροχών κ.λπ.
Τα παραπάνω υπονοούν ότι οι ηγεσίες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να διαβάσουν διά παραμορφωτικού φακού τα αποτελέσματα των εκλογών. Οι Ελληνες δεν τους εμπιστεύθηκαν,διάλεξαν το χαλάζι αντί την αναβροχιά. Χωρίς τον καθ’ όλα δικαιολογημένο φόβο της εξόδου από το ευρώ,θα σάρωνε η –επίσης καθ’ όλα δικαιολογημένη– επιθυμία για αλλαγή. Αυτήν την επιθυμία πρέπει να σεβαστεί η Νέα Δημοκρατία,αν θέλει να μακροημερεύσει το αποτέλεσμα των προχθεσινών εκλογών. Χρειαζόμαστε κυβέρνηση ευρύτατης αποδοχής τεχνοκρατών,ανθρώπων που θα έχουν «πρόσωπο» στο εξωτερικό και μεγίστης ανοχής εκ μέρους των πολιτών στο εσωτερικό.
Καλώς ή κακώς,οι Ελληνες νιώθουν ότι πρέπει να τραβήξουν διαχωριστικές γραμμές με το παρελθόν. Ακόμη και με τις καλές εκδοχές του. Δεν είναι τυχαίο ότι η επιλογή του κ. Πύρρου Δήμα από τον κ. Βενιζέλο για να ηγηθεί το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ είχε τόσο ψυχρή αποδοχή,παρά το γεγονός ότι ο αρσιβαρίστας ήταν λαϊκός ήρωας. Ο κόσμος μπούχτισε από τις επικοινωνιακού τύπου κινήσεις. Θέλει ουσία. Θέλει να νιώσει ότι εκείνοι που ξέρουν και μπορούν έχουν το τιμόνι στα χέρια τους. Δεν θα συγχωρήσει άλλα πολιτικά παιχνιδάκια στην πλάτη του. Χρειάζεται μια ανάσα για να δει το καράβι να μπαίνει σε ρότα. Μέχρι να διαφύγει τον κίνδυνο,η διάχυτη ανασφάλεια μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε περίεργες ατραπούς.
Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή,19.6.2012
Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Aθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Nέας Yόρκης "New School for Social Research". Από το 1982 εργάζεται σε αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά. Σήμερα αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Καθημερινή».
