Στην ταινία του Λουμέτ μία ένοπλη ληστεία σε τράπεζα στο Μπρούκλιν παίρνει απροσδόκητη τροπή. Δύο άτυχοι επίδοξοι ληστές πριν προλάβουν να τραπούν σε φυγή,παγιδεύονται από τους αστυνομικούς και επιλέγουν να κρατήσουν όμηρους τους υπαλλήλους της τράπεζας. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων,στο δρόμο μαζεύεται πλήθος που επευφημεί τους ληστές. Αποτελεί μία από πολλές ταινίες που ακολούθησαν στις οποίες καθρεφτίστηκε η εναλλαγή κοινωνικών,ηθικών και πολιτικών αξιών,η πτώση των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ καλού και κακού,σωστού και λάθους – όπου το έγκλημα ανταμοίβεται,οι κοινωνικές δομές τίθενται υπό αμφισβήτηση.
Σκυλίσιες ημέρες και στην Ελλάδα ενός καλοκαιριού που δεν λέει να αρχίσει. Η ψυχολογική διαταραχή ήταν εμφανής εντός και εκτός Βουλής σήμερα. Εντός της αίθουσας,βουλευτές που συζητήθηκαν για τη στάση που θα κρατούσαν,έλαβαν το λόγο με εμφανή την ταραχή τους και προσπάθησαν να εξηγήσουν την ψήφο τους. Εκτός βουλής,οι “γνωστοί – άγνωστοι” έκαναν πρωταθλητισμό στην καταστροφή δημόσιας περιουσίας,ομάδες διαδηλωτών σε ρόλο ενεργού παρατηρητή,κινούνταν άτακτα,πλησίαζαν την “μάχη”και απομακρύνονταν,ανάλογα με τις ριπές του ανέμου,που στροβίλιζαν τα χημικά και τις “κρότου-λάμψης”που έσκαγαν με πιο ενεργητικό τρόπο από άλλες φορές.
Διαρκής αναστάτωση,μικροί ηρωϊσμοί,αδρεναλίνη,ζωντανές περιγραφές στα κινητά,η απαραίτητη πούδρα στο πρόσωπο (“η ξηρότητα που δημιουργεί η πούδρα είναι σωτήρια για το πρόσωπο σε περίπτωση που φάμε δακρυγόνο από μικρή απόσταση”,εξηγούν online οδηγίες για διαδηλωτές). Ανούσιες κινήσεις μπροστά σε ταλαιπωρημένες ομάδες αστυνομικών,που ξεπερνούν τις αντοχές τους,ανούσιες κινήσεις γενικώς και αορίστως σε μία Ελλάδα που κάνει βήμα σημειωτόν. Ίσως και προς τα πίσω.
Σήμερα,η κατάσταση έδειχνε εκτός ελέγχου. Το σχέδιο εκκαθάρισης,όμως,πρέπει ήδη να έχει τεθεί σε εφαρμογή. Τα περιθώρια ανοχής μειώθηκαν. Η επανεκκίνηση θα περιλαμβάνει και γενικό καθαρισμό. Παράδοση της πλατείας στους πολίτες και τους τουρίστες,που βαδίζουν στωϊκά σέρνοντας τις βαλίτσες τους.
Έγραφε σήμερα το πρωί ο Αντώνης Καρακούσης:«Θα έλεγε κανείς…ότι στις παρούσες συνθήκες και στο βαθμό που το ευρωπαϊκό και διεθνές οικονομικό σύστημα δεν πρόκειται να αλλάξουν στο ορατό μέλλον,η επιλογή των προβλέψεων του μεσοπρόθεσμου και οι απορρέουσες απ’αυτό πιθανές ρυθμίσεις των χρεών,όπως και οι παρεπόμενες διευκολύνσεις στην απορρόφηση των κινητικών πόρων και άλλες πιθανές επενδυτικού χαρακτήρα ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις,συνιστούν ίσως το μικρότερο κακό και την ρεαλιστικότερη επιλογή για την αντιμετώπιση της μεγάλης κρίσης που μαστίζει τη χώρα. Τα υπόλοιπα,κακά τα ψέματα,είναι αστήρικτα,ανεδαφικά και με κόστος θηριωδώς υψηλότερο για τη χώρα και τους πολίτες. Θα ήταν εύκολο και ίσως δημοφιλές για ένα δημοσιογράφο και έναν αναλυτή να υπερασπίσει τα αντίθετα στις παρούσες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες. Ωστόσο μια τέτοια στάση θα ήταν πέρα για πέρα αντιεπιστημονική και απολύτως λαϊκίστικη,για να μην πούμε υποκριτική. Δεν είναι καιρός για χαΐδεμα αφτιών και γραπτά πλάνα. Αντίθετα είναι εποχή του ορθού λόγου,με το όποιο κόστος.» (tovima.gr,29.6.2011).
Ορθός λόγος…Σπάνιος σήμερα,όπως και ο πραγματικός διάλογος για τα προβλήματα. Τα πολιτικά κόμματα κινούνται ακατάπαυστα στον ρυθμό των συνθημάτων. Ακόμη και πέντε λεπτά πριν την έναρξη της ψηφοφορίας,οι πολιτικοί αρχηγοί εμφανίστηκαν να ανταλλάσσουν μεταξύ τους ανοησίες.
Από την άλλη,«Τα Νέα» (29.6.2011) προειδοποιούν:“μόλις κλείσουν οι δύο ψηφοφορίες,ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο βαριάς ευθύνης για την κυβέρνηση. Το κεφάλαιο της εφαρμογής μιας πολιτικής που πρέπει να στηριχθεί σε τρεις άξονες,στους οποίους υστέρησε ώς τώρα και γι’αυτό χρειάστηκε το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα:Την πάταξη της φοροδιαφυγής με κάθε μέσο,την ανάπτυξη,με έμφαση στις νέες δυνατότητες που παρέχει το ΕΣΠΑ,τον περιορισμό του κόστους λειτουργίας του δημόσιου τομέα με δραστική παρέμβαση στην κατασπατάληση πόρων,με την αύξηση της παραγωγικότητας του ανθρώπινου δυναμικού και με τον περιορισμό του εύρους του κράτους. Εάν σε αυτά τα μέτωπα υπάρξουν αποτελέσματα,το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα θα πιάσει τόπο…Αν υπάρξει αποτυχία,τότε δεν θα απομένει άλλη διέξοδος από αυτή που προβλέπουν οι κανόνες της δημοκρατίας.”
Μία καθαρή αρχή…Αυτό θέλουμε όλοι. Και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Ο Δημήτρης Καμάρας είναι δημοσιογράφος (PhD,London). Εχει εργαστεί σε εφημερίδες,στο διαδίκτυο και στον τομέα της πολιτικής επικοινωνίας και στρατηγικής.
