Πολλές φορές σκέπτομαι πως τα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας -σε αντιδιαστολή με τα πέτρινα χρόνια- μου θυμίζουν τις ανοιξιάτικες καταιγίδες που βρέχουν τα φύλλα και το χορτάρι,αλλά ποτέ δεν φτάνουν βαθιά στις ρίζες. Να φυτρώσει ο σπόρος,να καρποφορήσει. Σαν τους επιφανειακούς έρωτες κι αυτές,τους δίχως έλεος έρωτες,χωρίς όμως την κατάληξη που μπορεί καμιά φορά να έχουν:την αγάπη. Επιχειρώ μια συναισθηματική περιγραφή της τελευταίας 30ετίας,μέσα από τα αυτονόητα:Τελικά,δεν ανακαλύψαμε το δικό μας στερέωμα,δεν αγαπήσαμε το σπιτικό μας,δεν αγαπηθήκαμε μεταξύ μας και δεν αναλάβαμε την ευθύνη των πράξεών μας. Σήμερα,παραμονές της εκλογικής αναμέτρησης,εξαντλημένοι από τον ματεριαλισμό της ωραίας εποχής,πληγωμένοι αφόρητα από τα λογύδρια των δανειστών και την καλβινιστική συμπεριφορά τους είμαστε έτοιμοι να απομακρυνθούμε από την πηγή που μπορεί να μας ξαναδώσει νερό. Κι αυτή η πηγή παραμένει η Ευρώπη,αν και βυθίστηκε εξίσου με μας σε λάθη πολιτικής,αν και υπέκυψε στην ισχύ των αγορών (για όλα υπάρχει ερμηνεία),αν και μας κούνησε το δάκτυλο σε βαθμό που,ταπεινά θα πω,δεν μας άξιζε.
Κοιτούσα τις προάλλες μια ξυλογραφία της σπουδαίας χαράκτριας Ρένας Ανούση –Ηλία. Αν θυμάμαι καλά ήταν ένα από τα έργα της σειράς “Οδοιπορικό στον Ολυμπο”που παρουσιάστηκε στην γκαλερί Τεχνοχώρος,κοντά στο Μουσείο της Ακρόπολης. Και ενώ εκείνη είχε μαζέψει γύρω της μια ομάδα δημιουργικών ανθρώπων,εισάγοντάς τους με διδακτική ταπεινότητα στα πρώτα βήματα της χαρακτικής,εγώ προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω το εκτυφλωτικό μήνυμα των σκληρών επιφανειών των έργων της. Μου θύμιζαν τόσο πολύ τα δικά μας σκληρά πια συναισθήματα. Οι ρωγμές και οι σχισμές στους βράχους που στα χαρακτικά της Ανούση αναδεικνύουν το μεγαλείο των βουνών με οδηγούσαν κατευθείαν στις βαθιές χαρακιές στον κοινωνικό μας ιστό. Στις ρωγμές που η κρίση γεννάει. Την απουσία λογικής,μέτρου και ισορροπιών στον πολιτικό μας κόσμο και στον καθημερινό άνθρωπο,σε αντίθεση με τη μοναδική λογική των βράχων στην Πολιτεία του Ολύμπου,όπου η φύση,αδιάφορη για τα δεινά μας,χαράσσει όπως διδάχτηκε εξ αρχής:με σοφία!
Και ύστερα επιστροφή στην πραγματικότητα. Στην πολιτική ρητορική,την τηλεοπτική ρητορική. Στις πολλαπλές επικαλύψεις,στα ερωτήματα ανάμεσα στις λέξεις,στην απουσία αμεσότητας προς το πρόβλημα,στην αναβλητικότητα της σκέψης,στο παλαιομοδίτικο που αποπνέουν όλοι,δίχως φρόνηση περίσσια,σαν να έχουν μπροστά τους μια χέρσα γη και επιχειρούν να την καλλιεργήσουν με ακατάλληλα εργαλεία. Και με την απατηλή βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος που μεγάλωσε με τη θολή όραση ενός καλοζωισμένου pet μπορεί να παραμένει εσαεί pet με θολή όραση. Χμ,δεν ξέρω. Ο Αγγλος φιλόσοφος Τζον Λοκ,γράφοντας για θέματα θρησκευτικά μεταξύ άλλων,αναφέρεται μεταφορικά στο λάθος φάρμακο που μπορεί να δοθεί σε έναν ασθενή προκειμένου να γίνει καλά. Το συγκεκριμένο φάρμακο δεν απορροφάται σωστά από τον οργανισμό,άρα δεν επιτυγχάνεται η προσδοκώμενη ίαση.
Δεν ξέρω αν δοθεί τελικά το ενδεδειγμένο φάρμακο και αν έτσι το μέλλον μας θα θυμίζει περισσότερο Αναγεννησιακή Εποχή. Θέλω να το ελπίζω. Στο μεταξύ ανακάλυψα ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Κάρλος Φουέντες με τον τίτλο “Ολες οι ευτυχισμένες οικογένειες”,όπου περιγράφει παραστατικά αυτό που εν πολλοίς ζούμε ομαδικά και ο καθένας μόνος του. “Ολες οι πόρτες έκλειναν. Δε σου προσέφεραν πια ούτε ρόλους μετρ ντ’οτέλ. Τουλάχιστον ξέρω να φοράω φράκο,ισχυρίστηκες. Να σε προσλάβουν σε ένα εστιατόριο πολυτελείας,σου αποκρίνονταν. Είναι που δεν υπάρχουν πια εστιατόρια όπως παλιά αναστέναξες μόνος σου,επειδή κανένας δεν επρόκειτο πια να σε καταλάβει. Τέρμα το Αμπασαντέρ. Τέρμα το 1-2-3,ο μπάρμαν πνίγηκε στο Ακαπούλκο. Τέρμα το Ριβολί,το κατέστρεψε ο τελευταίος σεισμός. ΄Η αλλάζεις γενιά ή η γενιά θα σε αλλάξει με άλλον σταρ…Ησουν ένα τεράστιο φιάσκο και δεν είχες άλλη λύση από το να σκεφτείς ή να μείνεις κλειδωμένος στο κινητό βεστιάριό σου,μουμιοποιημένος για πάντα…”. Προχθές,η “Λιμπερασιόν”έγραψε πως η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας,αλλά και το μέλλον μας. Ας το σκεφτούμε όλοι μαζί πριν χάσουμε τις δυνάμεις μας και πριν εξελιχθούμε σε μορφές,γεμάτες χαρακιές,πάνω σε βράχους.
Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή,3.6.2012. Φωτο:‘Οδοιπορικό στον Ολυμπο’,ξυλογραφία της σπουδαίας χαράκτριας Ρένας Ανούση –Ηλία (cropped).
Η Ρίτσα Μασούρα σπούδασε στη Νομική Αθηνών,εργάστηκε ως δημοσιογράφος διεθνών θεμάτων στην κρατική τηλεόραση ως το 1997 και παράλληλα στην εφημερίδα “Καθημερινή”,όπου και συνεχίζει να αρθρογραφεί.
