Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εξαετίας,σε κάθε ευκαιρία,διατύπωνα την άποψη ότι η «επανίδρυση του κράτους» στηρίζεται αποκλειστικά στη ψηφιοποίηση υπηρεσιών και διαδικασιών και στην εφαρμογή σύγχρονων μεθόδων μάνατζμεντ,απηλλαγμένων από κομματικές προτεραιότητες.
Άνευ σημασίας. Πολλοί άλλοι,και ακόμη περισσότεροι – τεχνικά πιο ενημερωμένοι – είχαν διατυπώσει και αναλύσει πολλές από τις αρχές και τις πρακτικές του eGovernance,η αλλιώς «ψηφιακής διακυβέρνησης». Σε συνέδρια,συνεδριάσεις,συναντήσεις κυβερνητικών στελεχών,παντού. Η ύλη,επομένως,είχε διδαχθεί. Τα αποτελέσματα,όμως,υπήρξαν πενιχρά,έως ανύπαρκτα.
Η κεντροδεξιά «νέα διακυβέρνηση» δεν πείραξε τους δημόσιους υπαλλήλους και τα κεκτημένα τους,όπως δεν τάραξε τα νερά στα κλειστά επαγγέλματα,τις σπάταλες συνήθειες ημετέρων και μη,και άλλες πτυχές της καθημερινότητας των πολιτών,οι οποίες επιδεινώθηκαν ιδιαιτέρως,εκείνο το διάστημα. Η τακτική αντιμετώπιση των θεμάτων ήταν τακτική “touch and go”,με διπλό αρνητικό αποτέλεσμα:την είσπραξη του πολιτικού κόστους και την προώθηση ατελέσφορων πολιτικών. Το γιατί,το οποίο στην αρχή ήταν κοινό μυστικό,πλέον,το γνωρίζει όλη η Ελλάδα.
Και φυσικά,δεν έχει σημασία να αναζητηθούν οι αιτιάσεις,πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο. Η κρισιμότητα της τρέχουσας περιόδου δεν επιτρέπει «πισωγυρίσματα»,ούτε καν της σκέψης. Εξεταστικές,αναζήτηση ευθυνών,Βατοπέδια,μοναστήρια και καλόγεροι με λάπτοπ δεν έχουν σημασία σε μία εποχή όπου κρίνεται το μέλλον της χώρας.
Κάποτε,επί Καραμανλή,επιλέξαμε την Ευρώπη,αποφεύγοντας τη Βαλκανοποίηση. Το 1990-1993 – παρά τα όσα λέγονται – η τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη εξυγίανε τα θεμελιώδη της ελληνικής οικονομίας (έλλειμμα,κρυφά χρέη,πραγματικό πληθωρισμό). Αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Σημίτη,επτά χρόνια μετά – με τα κατάλληλα statistics,που δεν ήταν ελληνικής,μόνο,έμπνευσης – να βάλει τη χώρα στην ΟΝΕ.
Αυτή η αλληλουχία γεγονότων,μάς έσωσε σήμερα. Και αυτό επειδή το «κλείδωμα» στην Ευρωζώνη,τελικώς,ήταν πολλά περισσότερα από την έλευση του ευρώ,η οποία,κατά κύριο λόγο,μεταφράστηκε σε ακρίβεια,υπερκατανάλωση,υπερδανεισμό και – στην ουσία – ψευδοανάπτυξη.
Το τελευταίο εξάμηνο,η Ευρώπη,με τα ρευστά και του ΔΝΤ στέκεται δίπλα στην Ελλάδα. Σχεδόν κάθε Ευρωπαίος προσφέρει από την τσέπη του σε εκείνους του Νότιους τύπους με τους ανίκανους πολιτικούς και την σκέψη αποκλειστικά στο σήμερα. Είναι κακό;Όχι κατ’ ανάγκη. Είμαστε συνηθισμένοι να καταβροχθίζουμε ευρωπαϊκά πακέτα. Απλώς,η τακτική αυτή δεν μάς πάει μακρύτερα. Ξαφνικά τα λεφτά τελειώνουν,και στο νοικοκυριό και στο Λογιστήριο του Κράτους. Γι’ αυτό και στο εξής,οι αλλαγές πρέπει να είναι δομικές και οριζόντιες.
Το Μνημόνιο δεν είναι τίποτ’ άλλο από αυτό που θα έπρεπε να έχουμε κάνει μόνοι μας από την εποχή του Ζολώτα. Και δεν είναι κακή ιδέα να το διατηρήσουμε και μετά την κρίση,έστω ως συμβολισμό. Να ονομάσουμε,για παράδειγμα,«Μνημόνια» όλους τους προϋπολογισμούς που θα ακολουθήσουν μετά το 2013. Για να θυμόμαστε αυτά που πρέπει να κάνουμε οικειοθελώς,από κοινού και κατά μόνας.
Να κάνουμε και κάτι άλλο. Το κομμάτι της οδού Νίκης,μπροστά από το ΥΠΟΙΟ,μόνο αυτό,από τη μία κλούβα έως την άλλη,να ονομαστεί «Οδός Τόμσεν». Για να τον θυμόμαστε και μετά… Τόσα έχει κάνει ο άνθρωπος… Μόνο και μόνο να βάλεις τους Έλληνες σε σειρά δεν είναι μικρό κατόρθωμα…
Ο Δημήτρης Καμάρας είναι δημοσιογράφος (PhD,London). Εχει εργαστεί σε εφημερίδες,στο διαδίκτυο και στον τομέα της πολιτικής επικοινωνίας και στρατηγικής.
