Το εκπορευόµενο από δανειστές και εταίρους βασικό σενάριο διάσωσης της ελληνικής οικονοµίας στηρίζεται σε µια λογική σειρά αποφάσεων,επιλογών και ανατροπών,οι οποίες θα κατατείνουν στην ανασυγκρότηση του καταρρεύσαντος οικονοµικού µοντέλου της Μεταπολίτευσης.
Οι εµπνευστές του βασικού σεναρίου – εµπειρογνώµονες της Ευρωπαϊκής Ενωσης,της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου – αντιµετωπίζουν την Ελλάδα όπως τις κατεστραµµένες χώρες του “υπαρκτού”σοσιαλισµού και έτσι η συνταγή τους λαµβάνει µορφή επανοικοδόµησης.
Γι’ αυτό και επιµένουν η νέα γενναία ρύθµιση των ελληνικών χρεών να συνοδευθεί από ένα πρόγραµµα συνολικού επανακαθορισµού των όρων διεξαγωγής του οικονοµικού παιχνιδιού.
Ουσιαστικά,απαιτούν και προτρέπουν την Ελλάδα να ελευθερώσει ολόκληρη την οικονοµία της,µηδέ της αγοράς εργασίας εξαιρουµένης,να µικρύνει το κράτος,να το απαλλάξει από το υπερβάλλον προσωπικό και κόστος,να ελευθερώσει τους επενδυτές από γραφειοκρατικά και άλλα βάρη και την παραγωγή από εµπόδια και αγκυλώσεις,που την ανταγωνιστικότητά της υποσκάπτουν.
Με άλλα λόγια,πιστεύουν ότι η ελληνική οικονοµία πρέπει να ισορροπήσει σε χαµηλότερη βάση,ώστε να γίνει ανταγωνιστική,να κινητοποιήσει νέα κεφάλαια,να δηµιουργήσει ευκαιρίες επενδύσεων και να ξαναχτίσει περιβάλλον απασχόλησης.
Πιστεύουν βαθιά πως µόνο έτσι θα αναλάβουν το ρίσκο της νέας ρύθµισης των χρεών µας και της χρηµατοδότησης της χώρας ως το 2015.
Αλλιώς,αν η χώρα δεν αντέχει αυτή την επιλογή,έχει το δικαίωµα να κάνει όποια άλλη,αναλαµβάνοντας βεβαίως στο ακέραιο και τις όποιες συνέπειες. Οι οποίες,όπως επισηµαίνουν και όλοι αντιλαµβανόµαστε,θα είναι ολέθριες.
Καλή-κακή λοιπόν,αυτή είναι η πρόταση που εξελίσσεται εντός του υφιστάµενου διεθνούς οικονοµικού συστήµατος.
Και αυτή διαχειρίζεται η κυβέρνηση Παπαδήµου και τα συµµετέχοντα σε αυτήν κόµµατα,ανεξαρτήτως πόσο την πιστεύουν και πόσο ενθέρµως την υπερασπίζονται.
Το δυστύχηµα είναι ότι άλλη εναλλακτική πρόταση,που να ταιριάζει στις αρχές και στους κανόνες του παρόντος διεθνούς οικονοµικού συστήµατος,δεν έχει διατυπωθεί.
Κάποιες παραλλαγές,που περιγράφουν ορισµένα κόµµατα της Αριστεράς,συγκρούονται µε τους περιορισµούς που πηγάζουν από τη συµµετοχή µας στο παρόν ευρωπαϊκό και διεθνές οικονοµικό σύστηµα.
Περιθωριακά,επίσης,κάποιες άλλες δυνάµεις υπερασπίζονται την επιστροφή στο εθνικό νόµισµα,χωρίς όµως και αυτές να αποδέχονται ή να συζητούν ουσιαστικά για τις συνέπειες αυτής της επιλογής,την οποία σηµειωτέον αρνείται το 70% ή και περισσότερο του ελληνικού λαού.
Κακά τα ψέµατα λοιπόν,η µόνη για την ώρα επαρκώς ανεπτυγµένη και πλήρως διατυπωµένη πρόταση για τη διάσωση της ελληνικής οικονοµίας είναι αυτή των εταίρων και των δανειστών.
Οι υπόλοιπες δυστυχώς µόνο ως ευχολόγια µπορούν να αντιµετωπισθούν.
Πράγµα που σηµαίνει ότι αναγκαστικά θα βιώσουµε τον σκληρό Γενάρη του 2012.
Δημοσιεύθηκε στο tovima.gr,7.1.2012
Ο Αντώνης Καρακούσης έχει σπουδάσει οικονομικά. Το 1983 αρχίζει να δημοσιογραφεί στην "Ελευθεροτυπία" και ειδικεύεται στο οικονομικό ρεπορτάζ. Το 1991 μεταπηδά στην "Καθημερινή",στην οποία παραμένει δεκατρία χρόνια διατρέχοντας όλα τα κλιμάκια της διευθυντικής ιεραρχίας. Από το Δεκέμβριο 2004 αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Τα Νέα" και «Το Βήμα». Toν Αύγουστο 2011 ανέλαβε τη Διεύθυνση του "Βήματος". Στο βιβλίο του με τίτλο “Μετέωρη Χώρα - Από την κοινωνία της ανάγκης στην κοινωνία της αφθονίας (1975 – 2005)" ο Αντώνης Καρακούσης καταγράφει τα γεγονότα που στιγμάτισαν την Ελλάδα το τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα.