Το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα παραμένει εκκρεμές,αν και τις τελευταίες ημέρες,ιδιαιτέρως μετά την ψηφοφορία της Κυριακής και την πυρπόληση των Αθηνών,το κλίμα δείχνει ότι αλλάζει.
Ολοένα και περισσότεροι στην Ευρώπη αντιλαμβάνονται τη συνεχή και αφόρητη πίεση προς τη χώρα μας ως τιμωρία. Και την προτεινόμενη θεραπεία ως μια απόπειρα καταδυνάστευσης και βίαιου εκπροτεσταντισμού της Ελλάδας. Γεγονός που παραπέμπει σε άλλες εποχές και ενεργοποιεί τις χειρότερες δυνατές ιστορικές μνήμες. Πολύ περισσότερο όταν μέσω της πίεσης για οικονομική συμμόρφωση γίνεται εμφανής η διάθεση επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις μας,με τις απαράδεκτες απαιτήσεις για μη διεξαγωγή εκλογών,για παράταση του χρόνου της κυβέρνησης Παπαδήμου ή για τη μετεξέλιξή της σε κυβέρνηση τεχνοκρατών,τύπου Μόντι.
Πέραν του ότι δεν κατανοούν τις ελληνικές πολιτικές συνθήκες και παραγνωρίζουν την εκρηκτικότητα των καταστάσεων,παραβιάζουν το ευρωπαϊκό δημοκρατικό κεκτημένο. Τα “γκρίζα κοστούμια”του Βερολίνου,της Φραγκφούρτης και των Βρυξελλών κλεισμένα στον οικονομισμό τους δεν αντιλαμβάνονται ότι σκοτώνουν τη Δημοκρατία. Πιθανώς να μην την εκτιμούν και όσο πρέπει. Ωστόσο αυτό που τα “γκρίζα κοστούμια”υποτιμούν ή μάλλον αγνοούν είναι το λεγόμενο “δημοκρατικό παράδοξο”.
Στη Δημοκρατία δεν υπάρχει απόφαση,επιλογή,πράξη,δράση,αντίδραση που να μην επιδρά στα πράγματα. Ολα παίζουν,όλα ασκούν την επιρροή τους,ακόμη και οι αναρχικοί και οι τρομοκράτες και οι εμπρησμοί και η απειλή του χάους,είναι παράγοντες που επιδρούν,άλλοτε έτσι κι άλλοτε αλλιώς.
Ουδείς υποστηρίζει ότι η καχυποψία των ξένων είναι αβάσιμη. Πρώτοι εμείς οι Ελληνες κατακεραυνώνουμε την εγχώρια πολιτική τάξη. Εμείς οι ίδιοι αναδείξαμε τα πολλά ελλείμματα των κομμάτων και τα αμαρτήματα των ηγεσιών τους. Ωστόσο οφείλουν να αναγνωρίσουν ότι ο ελληνικός λαός δέχθηκε με καρτερία άπειρα μέτρα και ακόμη περισσότερες ταπεινώσεις. Κάποια στιγμή οι αντοχές εξαντλούνται και ορθώνεται ένα τείχος. Ετσι το διαρκές αυτομαστίγωμα τελειώνει γιατί αν συνεχισθεί τείνει να μετατραπεί σε ραγιαδισμό και υποτέλεια. Την περασμένη Κυριακή επί της ουσίας δόθηκε ένα σήμα προς όλες τις κατευθύνσεις:“Ως εδώ και μη παρέκει”.
Υπάρχουν όρια στον εξευτελισμό και στην ταπείνωση. Υποθέτουμε ότι οι ενδιαφερόμενοι έλαβαν το μήνυμα. Και η κυρία Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε και ο κ. Ντράγκι και όλοι τους. Μπορεί εμείς να χαθούμε,αλλά κι εκείνοι δεν θα περάσουν όμορφα. Οσο κι αν παραμυθιάζονται ότι μια δική μας άτακτη χρεοκοπία θα είναι ελεγχόμενη απ’αυτούς,γνωρίζουν ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Αν θέλουν να κλείσει η πόρτα του τρελοκομείου που τα “γκρίζα κοστούμια”με τις ανοχές και με τις συναλλαγές τους με τον διεθνή πλούτο άνοιξαν,δεν έχουν παρά να στηρίξουν,αντί να υπονομεύουν,την ελληνική διάσωση. Σε άλλη περίπτωση ας ετοιμαστούν να αντιμετωπίσουν στην πόρτα τους αναστατώσεις και πυρπολήσεις σαν κι αυτή των Αθηνών.
Δημοσιεύθηκε tovima.gr,19.2.2012
Ο Αντώνης Καρακούσης έχει σπουδάσει οικονομικά. Το 1983 αρχίζει να δημοσιογραφεί στην "Ελευθεροτυπία" και ειδικεύεται στο οικονομικό ρεπορτάζ. Το 1991 μεταπηδά στην "Καθημερινή",στην οποία παραμένει δεκατρία χρόνια διατρέχοντας όλα τα κλιμάκια της διευθυντικής ιεραρχίας. Από το Δεκέμβριο 2004 αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Τα Νέα" και «Το Βήμα». Toν Αύγουστο 2011 ανέλαβε τη Διεύθυνση του "Βήματος". Στο βιβλίο του με τίτλο “Μετέωρη Χώρα - Από την κοινωνία της ανάγκης στην κοινωνία της αφθονίας (1975 – 2005)" ο Αντώνης Καρακούσης καταγράφει τα γεγονότα που στιγμάτισαν την Ελλάδα το τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα.