Οι εύκολοι,εκείνοι που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν,απορρίπτουν τους κινδύνους της ακυβερνησίας και θεωρούν πως ό,τι κι αν γίνει η χώρα θα συνεχίσει να πορεύεται χωρίς προβλήματα.
Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι απλά,ούτε δεδομένα.
Η Ελλάδα τον περασμένο Νοέμβριο βρέθηκε αντιμέτωπη με τρομακτικά διλήμματα και λίγο έλειψε να χάσει τα αυγά και τα καλάθια.
Εξαιτίας εκείνων των εξαιρετικά δυσμενών συνθηκών για τη χώρα ο Γιώργος Παπανδρέου παραιτήθηκε και σχηματίσθηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου,με σκοπό να κλείσει τις δανειακές εκκρεμότητες,να συμφωνήσει τη ρύθμιση των χρεών και να καταρτίσει ένα πρόγραμμα σταθεροποίησης και ανασυγκρότησης της οικονομίας.
Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησαν πάρα πολλά,έγιναν προσαρμογές σε κρίσιμους τομείς της δημόσιας και ιδιωτικής οικονομίας,οι αλλαγές ήταν μεγάλες,η χώρα μπήκε με θυσίες και κόπους σε μια σειρά και τέλος πάντων απέκτησε ένα χάρτη εξόδου από την κρίση.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου άρχισε να βαδίζει σε αυτό τον δρόμο,αλλά τον περπάτησε και τον περπατάει με δυσκολία.
Αυτές τις μέρες,την ώρα που τα κόμματα συγκρούονται,η κυβέρνηση προσπαθεί να διατηρήσει την επαφή της με τη λύση του προβλήματος της κρίσης. “Τρέχει”την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών,ώστε αμέσως μετά τις εκλογές να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για ομαλότερη χρηματοδότηση της οικονομίας και ταυτόχρονα επιμένει στην προώθηση των διαδικασιών για την επανάληψη της χρηματοδότησης των οδικών έργων και των αναπτυξιακών προγραμμάτων.
Η προεκλογική περίοδος από μόνη της καθυστέρησε και καθυστερεί την επίλυση των δύο αυτών μεγάλων εκκρεμοτήτων.
Η ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών λόγω των εκλογών βρίσκει προσωρινές λύσεις και θα χρειασθεί επίπονη προσπάθεια αμέσως μετά τις εκλογές για να επιτευχθεί και η χρηματοδότηση των έργων και των προγραμμάτων ανάπτυξης απαιτεί επίσης συντονισμό και μεγάλη προσπάθεια τώρα και αμέσως μετά τις εκλογές,ώστε τα έργα να μπορούν να ενεργοποιηθούν από τον Οκτώβριο και μετά.
Και όλοι προφανώς αντιλαμβάνονται τι σημαίνει να ομαλοποιηθούν το ταχύτερο δυνατό οι πιστωτικές συνθήκες στη χώρα και τι σημαίνει επίσης να ξαναρχίσουν τα μεγάλα έργα και τα προγράμματα ανάπτυξης.
Με άλλα λόγια δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Οι καταστάσεις είναι επίφοβες και κρίσιμες.
Μια καθυστέρηση από δω,μια από εκεί και οι αβεβαιότητες πληθαίνουν. Το τρένο κινδυνεύει και πάλι να χαθεί.
Αλλά δεν είναι καιρός να χάσουμε κι άλλα τρένα. Αρκετά χάσαμε έως τώρα. Και το βέβαιο είναι ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε ατελείωτα στον σταθμό. Γιατί απλούστατα σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε σταθμός,ούτε γραμμή για καθυστερημένους επιβάτες. Και ας μην αυταπατώνται όσοι νομίζουν ότι θα αποκτήσουμε αυτόματα,άκοπα και ανέξοδα δικά μας τρένα και δικούς μας σταθμούς. Θέλει πολύ δουλειά,σε περιβάλλον απόλυτης πειθαρχίας για πολλά χρόνια,προκειμένου να επιτύχουμε αυτόνομη ανάπτυξη και πρόοδο.
Εκτός κι αν το αποφασίσουμε να ζήσουμε καλογερίστικα. Κάτι που όμως δεν φαίνεται να ταιριάζει στους περισσότερους.
Δημοσιεύθηκε tovima.gr,19.4.2012
Ο Αντώνης Καρακούσης έχει σπουδάσει οικονομικά. Το 1983 αρχίζει να δημοσιογραφεί στην "Ελευθεροτυπία" και ειδικεύεται στο οικονομικό ρεπορτάζ. Το 1991 μεταπηδά στην "Καθημερινή",στην οποία παραμένει δεκατρία χρόνια διατρέχοντας όλα τα κλιμάκια της διευθυντικής ιεραρχίας. Από το Δεκέμβριο 2004 αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Τα Νέα" και «Το Βήμα». Toν Αύγουστο 2011 ανέλαβε τη Διεύθυνση του "Βήματος". Στο βιβλίο του με τίτλο “Μετέωρη Χώρα - Από την κοινωνία της ανάγκης στην κοινωνία της αφθονίας (1975 – 2005)" ο Αντώνης Καρακούσης καταγράφει τα γεγονότα που στιγμάτισαν την Ελλάδα το τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα.