Στο κύριο άρθρο της,η Εστία της 4ης Φεβρουαρίου 2012 έγραφε τα ακόλουθα,τα οποία προσυπογράφω και επαυξάνω:
“Η δεινή κατάστασις στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία είναι αποτέλεσμα του λαϊκισμού. Το ότι δεν έχει κατορθώσει να απεμπλακεί από την κατάσταση αυτή ώστε να εισέλθει σε πορεία ανάπτυξης,είναι και αυτό αποτέλεσμα του λαϊκισμού. Η δε αδυναμία να ληφθούν έστω και τώρα τα μέτρα εκείνα που είναι απαραίτητα για να ανακάμψει η οικονομία,είναι και αυτή προϊόν του λαϊκισμού. Ο λαϊκισμός έχει καθηλώσει τα πάντα στον τόπο μας και δεν αφήνει τίποτα να προχωρήσει.
“Σήμερα οι διάφοροι λαϊκιστές αρέσκονται να αποδίδουν ευθύνες στους πολιτικούς και στις κυβερνήσεις του παρελθόντος,που δεν είχαν το θάρρος να αψηφίσουν το πολιτικό κόστος και να λάβουν τα μέτρα που έπρεπε,ώστε να αποφευχθή η υπερχρέωση της χώρας που οδήγησε στην πτώχευση. Όμως την ίδια στιγμή,με την στάση τους παρεμποδίζουν την λήψη των μέτρων που απαιτούνται για να εξέλθη ο τόπος από την παρούσα κρίση. Αυτή είναι η αποθέωση και εν τέλει ο θρίαμβος του λαϊκισμού. Είναι τόσο αδίστακτοι οι λαϊκιστές,ώστε επιρρίπτουν ευθύνες για όσα δεν έγιναν,αλλά παράλληλα παρεμποδίζουν οι ίδιοι την πραγματοποίησή τους τώρα.
“Ίσως το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Ασφαλιστικό. Την άνοιξη του 2001,ο τότε υπουργός Εργασίας κ. Τάσος Γιαννίτσης εισηγήθηκε σειρά προτάσεων για την αντιμετώπιση του Ασφαλιστικού. Ήταν γνωστό ότι το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας δεν θα ήταν βιώσιμο στο μέλλον,αν δεν ελαμβάνοντο κάποια ριζικά μέτρα. Αυτά τα μέτρα λοιπόν πρότεινε τότε ο υπουργός. Αλλά οι λαϊκιστές ξεσηκώθηκαν. Τα ΜΜΕ ωρύοντο,οι συνδικαλιστές άρχισαν τις απεργίες,οι δε πολιτικοί συντάχθηκαν με το γενικότερο κλίμα. Τα στελέχη του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ απείλησαν τον τότε Πρωθυπουργό κ. Σημίτη με ανατροπή. Εκείνος πήρε πίσω τις προτάσεις Γιαννίτση,στην συνέχεια αντικατέστησε τον υπουργό και έτσι η επίλυση του Ασφαλιστικού ενεγράφη στις ελληνικές καλένδες.
“Η μετέπειτα Κυβέρνησις Καραμανλή δεν επέδειξε θάρρος να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ριζικά,παρά μόνον με ημίμετρα. Έτσι το πρόβλημα έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις. Το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας οδηγήθηκαν με μαθηματική νομοτέλεια προς την πτώχευση. Όπως ακριβώς και το ελληνικό Δημόσιο. Οι δαπάνες του συστήματος ήταν αισθητά υψηλότερες από τα αντίστοιχα έσοδά του. Επομένως μοιραίως θα έφθανε η στιγμή της αλήθειας. Σήμερα όλοι οι πολίτες έχουν αντιληφθή ότι το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα έχει χρεωκοπήσει”.
Το ίδιο συμβαίνει και με την χώρα. Και αυτή είναι πτωχευμένη και,αν στέκει ακόμη στα πόδια της,αυτό οφείλεται στην απλόχερη βοήθεια των εταίρων μας –τους οποίους οι ντόπιοι καραγκιόζηδες-λαϊκιστές αποκαλούν “στρατό κατοχής”. Πλην όμως,τα δισεκατομμύρια ευρώ που μάς δίνουν τα παίρνουν. Οι ίδιοι καραγκιόζηδες ασκούν κριτική στο μνημόνιο και την τρόϊκα,κρύβοντας –οι γελοίοι– εκκωφαντικές αλήθειες. Όπως,για παράδειγμα,ότι η χώρα βρισκόταν σε ύφεση 20 μήνες πριν την υπογραφή του μνημονίου και την έλευση της τρόϊκας στην Ελλάδα.
“Η ελληνικού τύπου ανάπτυξη”,έγραφε ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή,“είχε πεθάνει πολύ πριν από τον Μάϊο του 2010 που ψηφίστηκε και άρχισε να εφαρμόζεται –όπως,τέλος πάντων,εφαρμόζεται– το Μνημόνιο. Το 2008 είχαμε ύφεση -0,6% και το 2009 -2%. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για τους οικονομολόγους των τηλεκαφενείων. Όπως θα έλεγε και ο Βλαδίμηρος Λένιν,ένα ψέμα ειπωμένο πολλές φορές γίνεται αλήθεια. Η νέα αλήθεια,λοιπόν,ειπωμένη πολλές φορές από τα κανάλια,είναι ότι το Μνημόνιο έφερε την ύφεση και όχι ότι η ύφεση (μαζί με την κακοδιαχείριση των προηγούμενων χρόνων) έφερε το Μνημόνιο. Φυσικά,για να πούμε και του τηλεστάρ το δίκιο,αν ο κρατικός προϋπολογισμός του 2010 μπορούσε να αντλήσει τα 32,622 δισεκατομμύρια του 2009 σε δανεικά,σίγουρα η ύφεση θα ήταν πιο ρηχή. Το 2010 τα δάνεια της κεντρικής (μόνον) κυβέρνησης ήταν 23,386 δισεκατ. ευρώ. Τα 9 δισεκατ. περίπου των δανεικών που έλειψαν από την οικονομία το 2010 θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν μεταξύ Μυκόνου,Αράχωβας,Ντα Κάπο και άλλων παραγωγικών προορισμών,έτσι ώστε να είμαστε “αναπτυγμένοι”,δηλαδή η ύφεση να πάει 3,4% (δεδομένου ότι με την “κεϋνσιανή”πολιτική των δανεικών η ύφεση μεταξύ 2008 και 2009 βάθυνε μόνον 1,4%).
“Υπάρχει όμως ένα μυστικό για την χρονιά της “ανάπτυξης”,που ήταν το σωτήριο προ Μνημονίου έτος 2009. Τα 21,5 δισεκατ. από τα 32,6 που δανειστήκαμε τότε,πρέπει να τα πληρώσουμε φέτος. Στις 20 Μαρτίου 2012 λήγουν δύο ομόλογα τριετούς διάρκειας που συνήφθησαν τις ονειρεμένες εποχές. Ένα των 7 δισεκατ. που δανειστήκαμε στις 17/2/2099 και μία επανέκδοση στις 5/5/2009 με ανεξόφλητο υπόλοιπο 14,433 δισεκατ. Τότε βέβαια που ήμασταν “αναπτυγμένοι”(έστω με ύφεση 2%),δεν μάς ένοιαζε. Ποιος ζει,ποιος πεθαίνει μέχρι το 2012,όπως λέει ένα κλασσικό νεοελληνικό ρητό. Ζήσαμε,όμως,και τώρα τρέχει ο κ. Παπαδήμος όχι μόνον να “κουρέψει”το χρέος,αλλά και να εξηγήσει γιατί οι υπουργοί μας θα χρειαστούν και άλλα δανεικά για να φέρουν την “ανάπτυξη”. Το χειρότερο δε είναι ότι θα ζήσουν τα παιδιά μας,στα οποία εκτός από τον διάστικτο με μοβ,μπεζ και κανελί αυθαίρετα φυσικό μας πλούτο,θα κληροδοτήσουμε (“κουρεμένο”) χρέος 120% του ΑΕΠ –με την προϋπόθεση ότι θα κάνουμε όσα πρέπει να κάνουμε. Αλλά σήμερα πάλι ξαναλέμε:ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι το 2020. Δεν κλαίγονται σήμερα τόσοι και τόσοι στα κανάλια γιατί το 2009 δεν δανειστήκαμε τα διπλά και τριπλά,ώστε να έχουμε φέτος να πληρώνουμε καμμιά 60αριά δισεκατ. επιπλέον σε τοκοχρεολύσια;”.
Είναι σαφές ότι η χώρα τελεί υπό την απεχθή δικτατορία μιας σπείρας πολιτικών,δημοσιογράφων και αδίστακτων επιχειρηματιών,οι οποίοι,μετά την ληστεία των δεκαετιών που πέρασαν,“ονειρεύονται”κάτι καινούργιο. Θέλουν να αρπάξουν ό,τι απομένει στους αφελείς που τους ψήφισαν και συνεχίζουν να ακούν τις μπουρδολογίες τους. Αυτή η σπείρα συνιστά την πανώλη του λαϊκισμού στην Ελλάδα. Είναι η φοβερότερη απειλή για την χώρα. Ας τους απομονώσουμε,λοιπόν. Η πανώλη είναι εξοντωτική ασθένεια. Είναι όλεθρος.
Η φωτό από πίνακα του Hieronymus Bosch.
Ο Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος είναι δημοσιογράφος. Επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και πρώην πρόεδρος της ΈΣΠΗΤ.
