Τον γνώρισα λίγες ώρες προτού ο Εγκέλαδος χτυπήσει την Ιαπωνία. Συζητήσαμε για περισσότερο από μία ώρα. Τον συνάντησα για τις ανάγκες μιας συνέντευξης,αλλά,όπως το συνηθίζω,όταν έλαβα τις απαντήσεις στις βασικές ερωτήσεις που είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου,επεκτάθηκα και σε άλλα θέματα,λιγότερο επαγγελματικά,πιο προσωπικά. Ο άνθρωπος,για τον οποίο σας μιλώ,δεν γεννήθηκε στην Ιαπωνία,αλλά κατάγεται από εκεί. Θα το καταλάβαινε ο καθένας αμέσως μόλις τον συναντούσε – το κατάλαβα κι εγώ:όχι από την κατατομή του,από την ευγένειά του! Είναι αυτή η απαράμιλλη στόφα ευγένειας,που όμοιά της δεν έχω συναντήσει σε καμία άλλη εθνικότητα.
Σκεφτόμουν αυτόν τον άνθρωπο (στέλεχος σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία) το πρωί της Παρασκευής 11 Μαρτίου 2011. Έβλεπα τη ζωντανή μετάδοση μιας ανείπωτης καταστροφής,παρατηρούσα με τρόμο κτήρια,οχήματα,δέντρα και καράβια να παρασύρονται από το τεράστιο παλιρροϊκό κύμα και έφερνα στο νου μου ίσως το μοναδικό άνθρωπο που γνωρίζω προσωπικά από τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Αναρωτιόμουν τι θα έφερνε εκείνος στο νου του. Η οικογένειά του,ευτυχώς,είναι εδώ,στην Αθήνα,όπως κι εκείνος τα τελευταία πέντε χρόνια,αλλά σίγουρα θα έχει δικούς του ανθρώπους στον αντίποδα της Γης. Σίγουρα θα ανατρέχει σε τόπους γνωστούς και αγαπημένους…
Φρίκη:το μοναδικό συναίσθημα που μπορεί (κάπως) να περιγράψει αυτό που κάθε άνθρωπος νιώθει μπροστά σε ένα τόσο δυνατό,εντελώς πέρα από τις δικές του μικρές διαστάσεις,φυσικό γεγονός. Και ταυτόχρονα συνειδητοποίηση (άλλη μια φορά) της ανθρώπινης ασημαντότητας μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Είναι όμως έτσι;Είμαστε πραγματικά ασήμαντοι απέναντι -και επάνω- στον ίδιο μας τον πλανήτη;Όχι. Όχι,αρκεί να γνωρίζουμε τα όριά μας. Αλλά ακόμη κι αυτό ισχύει;Όχι,ούτε αυτό ισχύει. Ποια όριά μας;Κάθε χρόνο,νέες ανακαλύψεις,καινούργιες εφευρέσεις,νέες ιδέες που μετασχηματίζονται σε προϊόντα,πολλά θαυμαστά νέα πράγματα έρχονται να μας διευκολύνουν τη ζωή,να μας μεταφέρουν ασφαλέστερα,να μας γιατρέψουν γρηγορότερα.
Οπότε;Τι,τελικά,συνειδητοποιεί κανείς μπροστά στην τηλεόρασή του,βλέποντας ένα σεισμό,μια πυρκαγιά,ένα τσουνάμι;Νομίζω την έννοια του χρόνου. Το γεγονός ότι στο διάβα των χιλιετιών έχουμε καταφέρει πάρα πολλά. Και το ότι στις επόμενες χιλιετίες έχουμε μπροστά μας επίσης πάρα πολλά να πετύχουμε.
Αλλά,παρατηρώντας τις χιλιάδες εικόνες που περνούν αστραπιαία μπροστά από τα μάτια μας τέτοιες ώρες,καλό είναι,εκτός από τη γενική ιδέα,να δίνουμε προσοχή και στις λεπτομέρειες. Σαν αυτή που έδωσα εγώ χτες,κοιτώντας στο διαδίκτυο μερικά αποσπάσματα από τα εκατοντάδες βίντεο που αναρτήθηκαν από τη στιγμή του μεγάλου σεισμού:υπάλληλοι ενός σούπερ-μάρκετ,αμέσως μόλις αντιλήφθηκαν το σεισμό και καθ´όλη τη διάρκειά του,σπεύδουν να κρατούν με ανοιχτά χέρια τις προθήκες του καταστήματος,ώστε να προλάβουν μεγαλύτερες καταστροφές από την πτώση των προϊόντων από τα ράφια στο δάπεδο! Ανήκουστο;Απλά φυσικό – για κάθε Γιαπωνέζο! Φυσικό,επίσης,και για κάθε λογικό,σκεπτόμενο και συνειδητοποιημένο εργαζόμενο οπουδήποτε στον πλανήτη. Οπουδήποτε;
Χμ,να που,είχα δεν είχα,πάλι στην περιβόητη «ελληνική πραγματικότητα» το έφερα το πράγμα…Κουράγιο,Ιαπωνία! Αγαπητέ μου συνάνθρωπε από την όμορφη χώρα των ευγενών ανθρώπων,συμπάσχω…Και είμαι βέβαιος πως θα τα καταφέρετε!
Ο Παναγιώτης Ανδριανέσης είναι δημοσιογράφος. Υπήρξε δημιουργός και αρχισυντάκτης του e-working της εφημερίδας ‘Ναυτεμπορική’.
