“Οι πλούσιοι της Αμερικής δεν έχουν λόγο να παραπονιούνται. Από το 1971 έως το 2001 κι ενώ ο μισθός του μέσου εργαζόμενου παρουσίασε ουσιαστικά μηδαμινή αύξηση,το εισόδημα του 1% αυξήθηκε κατά 500%. Η κατανομή του πλούτου είναι ακόμη πιο στρεβλή,ενώ τα επίπεδα της ανισότητας είναι τα υψηλότερα της τελευταίας εκατονταετίας. Επισημαίνω τα παραπάνω όχι για να προκαλέσω ταξικό μίσος…Ισως παίζει ρόλο η νοοτροπία που κληρονόμησα απ’ τους παππούδες μου,μια νοοτροπία που και ο Γουόρεν Μπάφετ συμμερίζεται,αλλά πιστεύω ότι από ένα σημείο κι έπειτα αυτά που έχουμε μας αρκούν:το ίδιο εκτιμάς έναν Πικάσο είτε εκτίθεται σε μουσείο είτε βρίσκεται σπίτι σου,μπορείς να φας βασιλικά σ’ ένα εστιατόριο με λιγότερο από είκοσι δολάρια και αν οι κουρτίνες σου στοιχίζουν περισσότερο από τον ετήσιο μισθό του μέσου Αμερικανού,τότε είσαι σε θέση να πληρώσεις λίγους φόρους παραπάνω”.
Με τις ΗΠΑ σε προεκλογική περίοδο εν μέσω συγκλονιστικής οικονομικής αναταραχής,πολιτικοί εκτίθενται,πολιτικοί δοκιμάζονται και ένας λαός αναμετριέται με τις αντοχές του. Το εισαγωγικό απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Μπαράκ Ομπάμα “Τολμώ να ελπίζω”πριν εκλεγεί πρόεδρος. Τότε είχε θεωρηθεί κατάθεση πολιτικής σκέψης ενός ανθρώπου που στις εκλογές ανέτρεψε τη φιλοσοφία της προεδρίας των ΗΠΑ και έθρεψε τις καρδιές της παγκόσμιας πολιτείας με ελπίδες,γεμίζοντας ωστόσο τη φαρέτρα των εχθρών του με δηλητηριώδη βέλη. Σήμερα,ο Ομπάμα έχει απέναντί του τους Ρεπουμπλικανούς,οι οποίοι κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας τον υποχρέωσαν να αναδιπλωθεί σε δεκάδες μικρές ή μεγάλες υποθέσεις. Μεταξύ άλλων καταγγέλθηκε για σοσιαλιστικές τάσεις και βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο στον τομέα της μεταρρύθμισης της υγείας,ενώ αντιμετώπισε τη χλεύη των αντιπάλων του,καθώς πρότεινε αύξηση της φορολογίας στους κατέχοντες.
Προς το παρόν,ο υποψήφιος Μιτ Ρόμνεϊ αναδεικνύεται ο ισχυρός της ομάδας των Ρεπουμπλικανών και όλοι συμφωνούν ότι η προεκλογική ρητορεία θα εστιαστεί στην οικονομία και στους δείκτες ανεργίας. Ο λαός παραμένει θυμωμένος με τον πρόεδρο. Δεν πήρε πίσω τα υποθηκευμένα σπίτια του,δεν βρήκε δουλειές και αισθάνθηκε όσο ποτέ άλλοτε την οικονομική του αποδυνάμωση. Θα στραφεί προς τους Ρεπουμπλικανούς;Η εικόνα της σημερινής Αμερικής δεν αναλύεται εύκολα. Οι Αμερικανοί,σημειώνει ο συγγραφέας Russel Banks στο “Nouvel Observateur”,γίνονται συντηρητικότεροι. Η τάση αυτή έχει τις ρίζες της στην εποχή Ρέιγκαν. Εκτοτε το πολιτικό κέντρο κλίνει συχνά προς τα δεξιά. Ο συγγραφέας –Αμερικανός και ο ίδιος– υποστηρίζει ότι πολλά ξεκινούν από τις “εκλογικές κομπίνες”των συντηρητικών Ρεπουμπλικανών,από το Fox News και τη ρητορική της αποκάλυψης των Ευαγγελικών. Ωστόσο,ο αμερικανικός λαός δείχνει ιδιαίτερα φοβισμένος. Τρομοκρατημένοι άνθρωποι που οχυρώνονται απέναντι σε όσους βρίσκονται έξω από το φρούριό τους.
Σε τέτοιες προεκλογικές περιόδους,τα χτυπήματα κάτω από τη μέση είναι πολλά. Στην περίπτωση του μορμόνου Ρεπουμπλικανού υποψηφίου για το χρίσμα Μιτ Ρόμνεϊ,ο Τύπος δεν του χαρίζεται. Στο Vanity Fair δημοσιεύτηκαν αποσπάσματα από το βιβλίο “Ο πραγματικός Ρόμνεϊ”. Στη δεκαετία του ’80,όντας επίσκοπος μορμόνος στη Βοστώνη,ο Ρόμνεϊ συμβούλευσε ανύπαντρη μητέρα να δώσει το βρέφος προς υιοθεσία. “Ή θα δώσεις τον γιο σου ή θα σε αφορίσω”,φέρεται να της είπε,αν και ο ίδιος αρνείται τους ισχυρισμούς της. Σημασία όμως έχει η χρονική στιγμή της δημοσιοποίησης τέτοιων περιστατικών,καθώς η πολιτεία της Νότιας Καρολίνας είναι οχυρό των ευαγγελικών χριστιανών που απεχθάνονται τους πολυγαμικούς μορμόνους. Ναι,η θρησκευτική,η προτεσταντική Αμερική με τις τεράστιες αγκυλώσεις που είναι άμεσα συνδεδεμένες με την οικονομική πολιτική και την ιδέα του χρήματος και του κέρδους! Οι Δημοκρατικοί,σε στάση αναμονής,αναζητούν ευάλωτα σημεία του Ρόμνεϊ:Τον ρόλο του στην Bain Capital,εταιρεία που στόχο είχε να κλείνει επιχειρήσεις,την τεράστια περιουσία του και την τάση του να αλλάζει συνεχώς γνώμη για τα πάντα. Οσοι γνωρίζουν,δηλώνουν ότι ο Ρόμνεϊ δεν είναι χαρισματικός,όσο ο Ομπάμα. Ομως,τελικά,μήπως η Αμερική χρειάζεται λιγότερους εντυπωσιακούς λόγους και περισσότερο ρεαλιστικά,υλοποιήσιμα σχέδια;
Η Ρίτσα Μασούρα σπούδασε στη Νομική Αθηνών,εργάστηκε ως δημοσιογράφος διεθνών θεμάτων στην κρατική τηλεόραση ως το 1997 και παράλληλα στην εφημερίδα “Καθημερινή”,όπου και συνεχίζει να αρθρογραφεί.
