Ο ρόλος των ισλαμικών τραπεζών,που άνθισαν από το 1975 και μετά,ήταν να βοηθήσουν την ανάπτυξη έργων υποδομής στις μουσουλμανικές χώρες και την διάδοση του Ισλάμ. Αναμφίβολα,στόχος τους ήταν να εγκαθιδρύσουν μία “νέα ισλαμική οικονομική τάξη”. Λίγα χρόνια αργότερα,όμως,με την γέννηση της Ισλαμικής Τράπεζας Αλληλεγγύης στο Σουδάν,η μαχητική και ιδεολογική διάσταση του ισλαμικού τραπεζικού συστήματος πέρασε σε πρώτη μοίρα,αφήνοντας σε δεύτερη την καθαρά χρηματοοικονομική διάσταση. Η απόδειξη είναι ότι σε αυτές τις τράπεζες ποτέ δεν τοποθετήθηκαν μαζικά τα κέρδη των πετρελαιοπαραγωγών χωρών. [...]
| ||||||
Στη διαδικασία επιλογής της Ελληνικής υποψηφιότητας ο κ. Τσαουσόπουλος το βαθμολόγησε με μονάδα κάτι που θεωρήθηκε προσβλητικό και “χαστούκι”. Γιατί άραγε;“Θα έπρεπε”,είπε ο ερμηνευτής,“αν μη τι άλλο να σεβαστεί ο κ. Τσαουσόπουλος τους δημιουργούς που είναι καταξιωμένοι στο χώρο τους”. Εννοεί προφανώς τον μουσικοσυνθέτη Γιάννη Χριστοδουλόπουλο,ο οποίος είναι αναμφισβήτητα νούμερο ένα στον χώρο της “φιλοζωικής”μουσικής…Τι κρίμα όμως να αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη χώρα σα μουσικό ύφος. Ίσως όμως πάλι να είναι και αυτό δίκαιο. Λένε πως κάθε λαός έχει τους πολιτικούς ηγέτες που του αξίζει. Γιατί λοιπόν να μην έχει και τους μουσικούς αντιπροσώπους της φάσης που περνάει;. Χατζιδάκις –Θεοδωράκης πριν από 30 χρόνια Χριστοδουλόπουλος –Τερζής (Νίκος) στην εποχή μας. [...] Είναι προφανές πως ο σύγχρονος χρήστης του διαδικτύου έχει ανοίξει το σπίτι του τόσο πολύ προς τον έξω κόσμο ώστε πρακτικά είναι αδύνατον να του συμβεί κάτι αντίστοιχο. Το “ψηφιακό αποτύπωμα”του ατόμου πλέον μεταφράζεται σε εκατοντάδες σχόλια σε κοινωνικά δίκτυα,φωτογραφίες δικές του αλλά και άλλων που τον “σημάδεψαν”(tagging) και online σχέσεις δομημένες κατά τέτοιο τρόπο ώστε η φράση “δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιός είσαι”απέκτησε νέο,ιδιαίτερο νόημα…Παρόλα αυτά,φαίνεται πως είναι διαφορετική εμπειρία να μοιράζεσαι κάτι με γνωστούς και φίλους,από την αξιοποίηση της τοποθεσίας σου για επιχειρηματικούς ή και πιο δόλιους σκοπούς. [...] Ο φόβος ενός νέου Τσέρνομπιλ στη Φουκουσίμα ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσει η Ευρώπη συζητήσεις για την ασφάλεια των πυρηνικών εργοστασίων στη Γηραιά Ήπειρο. Είναι όμως το ενδεχόμενο πυρηνικού ατυχήματος και απώλειας ανθρώπινων ζωών αρκετό για να σταματήσει η βιομηχανία πυρηνικής ενέργειας,ή να απαξιωθούν οι ήδη υπάρχουσες επενδύσεις,οι οποίες υλοποιήθηκαν με ιδιαίτερα μεγάλο κόστος;[...] Ενα χρόνο μετά την τραγωδία στη Marfin,τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν έχουμε διδαχθεί. Οι αστυνομικές αρχές αδυνατούν (;) να εξιχνιάσουν την τριπλή δολοφονία. Οι αποκαλούμενοι “μπαχαλάκηδες”μπαινοβγαίνουν στα μπλοκ διαδηλωτών συγκεκριμένων πολιτικών χώρων,δίχως κανείς να τους ενοχλεί ή να τούς καταγγέλλει στην αστυνομία. Οι μολότοφ συνεχίζουν να ψάχνουν θύματα. Και όταν υπάρξουν πάλι,όλοι θα πέσουμε από τα σύννεφα. Κόμματα και ΜΜΕ θα εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους,ενώ οι πολίτες θα ρωτούν “μα,πώς μπόρεσε να συμβεί αυτό το κακό;”[...] Το πολυκαιρισμένο μοντέλο ζωής της Δύσης δύσκολα πια μπορεί να φρεσκαριστεί. Το ύφασμά του είναι φθαρτό πια,όχι απ’ το χρόνο,αλλά από την κακή χρήση που του επιφυλάξαμε. Έχει φθαρεί η καθημερινότητα του πολίτη,οι εργασιακές συνθήκες,οι σχέσεις του με το κράτος,ο ρόλος του κράτους και του ιδιωτικού τομέα,οι εκπαιδευτικές και αναπτυξιακές υπηρεσίες. Βεβαίως,τα κοινωνικά μοντέλα,ατελή όπως και ο άνθρωπος έχουν ημερομηνία λήξης,αν και τις περισσότερες φορές διατηρούνται τα βασικά χαρακτηριστικά τους με επιφανειακές βελτιώσεις στους ασθενέστερους τομείς. [...] Ο βολονταρισμός της μεταπολίτευσης έδεσε με την κουλτούρα του κεκτημένου,του “αδιαπραγμάτευτου”και ανυποχώρητου. Όμως στον πραγματικό κόσμο οι επιθυμίες μας περιστέλλονται από εξωτερικούς περιορισμούς. Οι πόροι είναι πάντα περιορισμένοι – σήμερα περισσότερο παρά ποτέ. Η διακυβέρνηση είναι μια διαρκής πορεία επιλογών,διλημμάτων,σταθμίσεων,συμβιβασμών,όπου καλείσαι πάντα να θυσιάσεις κάτι για να πετύχεις κάτι σημαντικότερο. Στη δημόσια σφαίρα καθετί που μπορεί,πρέπει να κοστολογείται,να συγκρίνεται και να αποτιμάται. Για να ξέρουμε τι θυσιάζουμε και τι θα μπορούσαμε να έχουμε στη θέση του. [...] O λεγόμενος ‘νόμος του Gresham’ ήταν γνωστός στους αρχαίους Έλληνες και αυτό το μαρτυρεί ο Αριστοφάνης στους ‘Βατράχους’. Όπου,ο Αριστοφάνης δεν κάνει βέβαια κανενός είδους οικονομική ανάλυση,αλλά απλώς χρησιμοποιεί την έκφραση ‘το κακό νόμισμα διώχνει το καλό’ (θεωρώντας την,προφανώς,οικεία στους Αθηναίους),θέλοντας με τον τρόπο αυτόν να παραλληλίσει το γεγονός ότι και στην κοινωνία εμφανίζεται ενίοτε το φαινόμενο ‘οι ανέντιμοι και ανάξιοι πολίτες να εκτοπίζουν τους έντιμους και ικανούς’. [...] Στο μικρο-μάνατζμεντ,η έλλειψη εμπιστοσύνης και κατά συνέπεια η άρνηση ενδυνάμωσης και μεταβίβασης εξουσίας προς τους συνεργάτες τους,υποχρεώνει τους μάνατζερς να παρακολουθούν από κοντά την καθημερινή εργασία στελεχών και υπαλλήλων (περιστασιακά κοιτώντας πάνω από τους ώμους τους τις οθόνες ή τις επιφάνειες των γραφείων),επιδιδόμενοι σε μικρής αξίας θετικά ή αρνητικά σχόλια. Οι μικρο-μάνατζερς επιθυμούν να υποδεικνύουν οι ίδιοι τον τρόπο με τον οποίο θα διεκπεραιωθεί μια εργασία,ασχολούνται με όλων των ειδών τις λεπτομέρειες,πολλές φορές καθόλη τη διάρκεια της ημέρας,εποπτεύοντας με την ίδια ζέση τόσο τους αποδοτικούς,όσο και τους μη αποδοτικούς εργαζομένους. [...] It appears that royal wedding always coincides with financial crisis. In 1947,when the war wrecked nation was still under recovering,Elizabeth and Philips wedding was criticized as too lavish. When Prince Charles married Lady Diana Spencer 30 years ago,the country was also in a recession. And today history repeats itself with Prince William and Kate wedding recovering and the economy growing by only 0.5%. [...] | ||||||
| Copyright ©2025 Postnews - All Rights Reserved | ||||||